Błękit o poranku….
Biologiczny zegar był zawsze silniejszy u mnie od tego w telefonie…Nie było istotne, co tam sobie poustawiałem, mój „bio-budzik” i tak „szturchał” mnie przed siódmą rano…Od dłuższego czasu jednak i on niewiele ma do powiedzenia…Decyduje to, co w sercu i głowie….Często kładę się i jeszcze na długi czas zawieszam wzrok na cieniu drzewa, odgrywającego na zasuniętcej roletce tą samą, conocną rolę rodem z chińskiego teatru…Czas biegnie, moje tętno spoczynkowe gra cichą melodię, a ja z otwartymi oczami wędruję ścieżkami wspomnień, tęsknot, radości, które były moim udziałem i marzę…Sen nie jest oczywistością, ale na szczęście prędzej, czy później się pojawia….Niestety to wszystko, o czym myślę i co ma w sobie tyle emocji, przenika do niego, a to sprawia, że wracam na widownię „teatru cieni” zanim jeszcze elektronika postanowi odśpiewać hymn na dzień dobry…..Noc za nocą….tak samo… Czytaj dalej