Tak, tak wracam do pisania 🙂 …Wbrew pozorom, jakie mogła wywołać cisza, nie  było pauzy biegowej, cały czas, w czwartki i weekendy, przecierałem znajome kąty z moją Biegową Rodziną, a w międzyczasie przeżyłem wspaniałe chwile z przemiłymi Biegowymi Aniołami, Magdą i Jolą, na trasie Pogoni za Lwem, czyli 7.3-kilometrowej pętli półmaratonu w Tarnowie Podgórnym 😀 . To były fantastyczne i niezapomniane chwile, sportowo – bo pomogliśmy Joli pokonać dystans w przyzwoitym czasie, a Magda pobiegła pierwszy raz od czasu bólu piszczeli bez dolegliwości w zawodach i towarzysko – po prostu fantastycznie się ze sobą bawiliśmy…Różne rzeczy sprawiły, że nie miałem czasu, a może bardziej spokojnego umysłu, by z burzy umysłu, potoku myśli i emocji wszelakich „odcedzić” i syntetycznie zapisać wspomnienia z biegowych ścieżek….

Ta wyjątkowa wiosna wciąż się, ku mojej radości, rozkręca, za chwilę zastąpi ją lato 🙂 …na ile mi jednak czas i okoliczności pozwolą, postaram się relacjonować to wszystko, co biegowo dzieje się wokół mnie i mojej najfajniejszej na świecie Drużyny Pierścienia, czyli RRTeam’u 🙂 

Test na 400 i próba wody…

Wracam z opisem wydarzeń w specyficznych, nieco wakacyjnych, okolicznościach…Nasza urocza Magda wyjechała do Dalekiej Azji, poznawać piękne zakątki globu i nie będzie jej jeszcze przez dwa weekendy…Dziś wyfruwa na tydzień Jola…Aga szykuje się do podboju Nepalu po raz kolejny, „oszczędza” przed wyjazdem kolana, więc też często pauzuje….Na szczęście w czwartek powrócił  „do macierzy” z półrocznego szkolenia Maciek, dotychczas „wpadający” na wybrane weekendy do Poznania i zaglądający do nas w miarę możliwości…Teraz już będzie jakiś czas na stałe tu, póki szefowie w pracy nie zadecydują o kolejnym szlifie umiejętności…Dziś ma byś na BBLu 🙂

Wstaję wcześnie, po 7ej…Za oknem lato…Szykuje się na stadionie patelnia 😉 …To kolejny piękny dzień, choć perspektywa biegania w wysokiej temperaturze nie jest zbyt zachęcająca…Nadszedł czas, że aby nacieszyć się rześkim powietrzem, trzeba będzie wstawać o świcie…Dla mnie to mizerna perspektywa… 🙁 ..

Maciek milczy…Nie wygląda na to, że pojedzie ze mną – po 9tej nie ma go u mnie przy furtce – jadę więc sam… Na stadionie zadziwiająco pusto – od kilku spotkań Olimpia odżyła, odbywają się tu cykliczne juniorskie meetingi lekkoatletyczne, niestety zazębiające się z naszymi zajęciami…Dziś cisza.. 😀 . Wchodzę na płytę i idę w kierunku Jacka i grupki uczestników…Nasz trener zarządza rozgrzewkę – dwa kółka potrawie…Nie czekam, ruszam…Okrążam zieloną połać po obwodzie…W międzyczasie dociera Dorota – wracająca do biegania po dłuuuuugiej absencji spowodowanej złamaniem i rehabilitacją oraz Pędziwiatr 🙂 🙂 ….Yacool zapowiada test na 400 metrów…

W sumie, mogę pobiec – to mój ulubiony dystans, jedno kółko…szybko, konkretnie, co nie znaczy, że bez głowy.. 😉 …Przed biegiem jednak rozgrzewka, czyli garść ćwiczeń  i próbne przebieżki na łuku ze stopniowaniem „mocy” 🙂 …Po kilku próbach następuje start. Chętnych jest tylu, że konieczne są dwie tury..

Do pierwszej zgłasza się Maciek. Jacek uprzedza lojalnie, by nie szarżować, nie rzucać się „na całość”, ale zostawić sobie trochę sił na końcówkę…Oddaję telefon Dorocie, będzie robiła nam zdjęcia:D …Ruszyli…

Z podziwem…i niepokojem zarazem patrzę, jak nasz Mistrz „połyka” osobę za osobą, pędząc do przodu wielkimi susami…Wygląda to imponująco, ale przeszywa mnie strach, gdy po prostej wchodzi w drugi łuk…Nagle jakby ktoś zmienił prędkość przewijania taśmy filmowej – Pędziwiatr zwalnia… 🙁 Nie dogoni już „dwóch chartów”, które walczą o pierwsze dwie lokaty, ale boję się, by ktoś z tyłu nagle nie zaatakował…Ostatnia prosta…

Jacek dopinguje Macieja…Ja też próbuję, bo widzę, że „ciągnie na oparach”…

Z wielką ulgą przekracza linię mety…Wie doskonale, że przesadził z tempem pierwszej połówki….Wraca do siebie, siadając na płycie stadionu…

Teraz kolej na mnie….

Mój bieg…

Ustawiam się na środkowym torze…W biegu na 400 metrów nie ma wspólnej linii, każdy ma swoją pozycję na torze, od najbardziej „schowanej” na torze drugim (pierwszy musiał zostać wolny), do najbardziej „wysuniętej” na torze skrajnym…Ja usytuowałem się w środku, chcąc z jednej strony „gonić” tych, którzy przede mną, z drugiej zaś być zwierzyną dla innych 😉 …

Start…Naciskam Garmina i wyskakuję do przodu jak z bloków…

Start jest na łuku, więc od razu przechylam się lekko w kierunku trawiastej płyty stadionu…Staram się biec mocno, ale nie na 100 procent, odbijać się od sprężystego tartanu i …kontrolować sytuację  🙂 .

Zdaję sobie sprawę, że wszyscy rzucą się mocno do przodu, że będą mnie może mijać…ale mi o to właśnie chodzi 🙂 . Plan jest taki, że dopiero w drugim łuku przyspieszę, a na setce dam czadu 🙂 …Tak jak myślałem, już na początku pierwszej prostej zza pleców wyprzedza mnie kolega, który niedawno biegał z nami po BBLu nad Rusałką, a także nastolatka – córka jednego z uczestników, która szybko i daleko do przodu wyrzuca swoje długie nogi…W ogóle nie robi to na mnie wrażenia, nie interesują mnie też inni, którzy są przede mną…Niektórych już teraz doganiam, do innych dystans wzrasta…Teraz najważniejsze to utrzymać równe mocne tempo i spokojnie oddychać…Pamiętam też o tym, by zachować luz 🙂 ….Przymykam nieco oczy…Oddech jest głęboki i równy…Wchodzimy w drugi łuk…Nastolatka wciąż jest przede mną, kolega mocno z przodu, po prawej mam niedaleko Agatę…Zmieniam biegi 🙂 . Teraz już mogę 🙂 …Mocniej odbijam się i wydłużam krok, widzę jak zbliżam się do „sąsiadów”…Na wyjściu z łuku większość jest już za mną…nawet Agata 😉 …Kolegi już nie dogonię, ale mam szansę „połknąć” jeszcze tą młodą dziewczynę…Teraz czas otworzyć wszystkie przepustnice 😉 …Maksimum mocy…Przymykam oczy i wyrywam do przodu….

Widzę, że dziewczyna również się spręża, jakby czuła, że mam ochotę ją „wyciąć”…;) …Jeszcze 50 metrów…Wciąż jest kilka metrów przede mną…Dystans się nie zmniejsza….”Wynik jest nieważny. Liczy się styl” – to sobie powtarzam i staram się dać na koniec z siebie jeszcze coś…

Wpadam na metę….Jestem trzeci w tej turze. Całkiem nieźle.

To tylko zabawa, ale cieszę się, że taktyka się powiodła 🙂 . Ostatnio, biegając bardzo spokojnie, nie ćwiczyłem prędkości – mogę powiedzieć nawet, że jestem „zamulony”, tym bardziej cieszy fakt, że udało mi się pobiec równo, a potem przyspieszyć…

Gratuluję dziewczynce, przybijam piątkę z Agatą, starając się uspokoić oddech…Jest ciepło już – w takich warunkach nie biega się komfortowo, dobrze, że test już za nami… 🙂 . Wracamy do ćwiczeń…Koordynacja i „sprężyna” – te dwa elementy dominują 😉 . Gdy przychodzi czas na rozciąganie, my – ja i Maciek – ociągamy się 😉 . Tą część prowadzi trenerka, zastępująca Agę, ale my…wybieramy rozmowę z Yacoolem 🙂 . Zajęcia się kończą, a nam się nigdzie nie spieszy…Dopada mnie nawet biegowe lenistwo – z każdą minutą temperatura rośnie, a ochota na katowanie siebie w zaduchu zmniejsza…. 😉 ….Niebezpiecznie w głowie świta mi….plaża w Strzeszynku i pierwsza w tym roku kąpiel 😉 . Toczę ze sobą w głowie dyskusję: biegać, czy pływać 🙂 . A może jedno i drugie??…Przecie nie mogę dziś sobie odpuścić!! Poza tym jest Maciek…Idę na kompromis – proponuję Mistrzowi szybki transfer do Strzeszynka, potem obszerniejsze kółko, 6-8km i „przyjemny plażing” 🙂 …Pędziwiatr przystaje na pomysł 🙂 .  SUPER!! A więc – w drogę….

Na parkingach leśnych po obu stronach drogi zastajemy już sporo aut…Nie dziwne – letnia pogoda ściąga tu zawsze tłumy….Wysiadamy…Coś bardzo mnie niepokoi..To moje lewe śródstopie…:( Zawsze boli, ale tym razem jest źle…Już przed testem czułem, ale obiegłem stadion „na adrenalinie”…Zmiana butów na lepiej amortyzowane, terenowe Response’y nic nie wnosi – swoją drogą, moje ulubione „żabki” są już mocno wytłuczone…. 🙁 Przechodzimy przez asfalt…Kuśtykam…Może na miękkiej ściółce rozbiegam to? Przecież to stara dolegliwość, zawsze dokucza, a jakoś żyję…Proponuję trasę najpierw w kierunku działek, ścieżką równoległą do asfaltu – pokazał nam ją niegdyś Kuzyn – a potem w dół, brzegiem stawku do „biegostrady”…Chcę w ten sposób dołożyć jak najwięcej dystansu do kółka wokół Jeziora Strzeszyńskiego, które niestety nie jest tak obszerne jak Rusałka…Maciek zdejmuje koszulkę – pobiegnie topless 😉 …też o tym myślę…Ruszamy spokojnie…Pogaduję z Mistrzem, jednocześnie starając się jakoś uniknąć nadepnięcia na liczne tu szyszki…Pod poduszką lewej stopy, na wysokości drugiego palca czuję, jakbym miał obszerny kanciaty kamień – każdy kontakt z wystającym podłożem wyciska łzę 😉 ….Kombinuję…Prawą stopą spadam na śródstopie, lewą – na całość, na płasko…Jakoś muszę sobie poradzić…Odbijamy od drogi prostopadle wzdłuż działek…Zbieg do łącznika z trasą brzegiem malowniczych stawków…Teraz pod stopami szutr i wystające kamienie – poezja masochizmu…Po kolejnym „bliskim spotkaniu trzeciego stopnia” z kanciatym wybojem po raz pierwszy mam myśl, że dziś nie dobiegnę tego treningu.. 🙁 . Patrzę na zegarek – ledwie 2 kilometry z groszem za nami…Nie no, nie ma opcji z rzucaniem ręcznika na ring 🙂 🙂 . Dam radę…Wypadamy na „biegostradę”…Niemal wprost na Magdę B. 😀 …Postój…Ulga…Gadamy chwilkę…Magda ma już ponad 11km i wraca nad Rusałkę…Ciężko, upał daje jej popalić. Mówi, że to my pędzimy…Hmmm, no z Maćkiem to całkiem możliwe, nie sprawdzałem tempa 🙂 . Żegnamy się i skręcamy na ścieżkę wokół jeziora…Małe góreczki..potem zakręt nieco w dół..mostek…Za nim szlak odbija zgodnie z linią brzegową, ale Maciek ciągnie prosto..”Dajesz, daaaajesz” 🙂 . Lubię to słyszeć, ale dziś mi…nie wchodzi…Pilnie poszukuję radości z tego biegu i idzie to jak krew z nosa 😉 😉 …Przed nami spory podbieg – dlatego mój towarzysz miał uśmiech na ustach 😀 . Próbuje mnie pociągnąć ostro po piachu wąską ścieżką równolegle do tej zasadniczej, jednak ja mam dość atrakcji własnych 😉 . Ustalamy zatem spotkanie za kilkaset metrów przy torach…Mocniej pracuję ramionami i wbiegam pod górę aż do płaskiego…dalej jeszcze kawałek i w prawo równolegle do torów.,..Nie widzę Mistrza…Hmmm…może ścieżka ma finał gdzieś dalej?…Przede mną rogatka, a Pędziwiatra nie widać…Staję rozglądam się…No tak – on już czeka, ale…..za torami 😀 😀 . Sugeruje, by pobiec po drugiej stronie, ale taki wariant wydłuża trasę, a ja wyjątkowo dziś nie mam na to apetytu…Kiwam, by wrócił…Trzymamy się wąziutkiej ścieżynki na szerokość jednej osoby, którą bardzo lubię, bo jest ciekawsza od szlaku nadbrzeżnego i pozwala kawałeczek pobiec gęstszym lasem…Maciek prowadzi, ja za nim…Uważam, bo sporo tu korzeni…Wreszcie zbiegiem docieramy do jeziora, ale już spory odcinek pętli mamy za sobą….Teraz równym i wartkim tempem staram się dotrzeć jak najsprawniej do plaży i pomostu po drugiej stronie…Irytuję się tym, że tak naprawdę lewą nogą człapię, a nie biegnę…nie jest to zresztą łatwe, gdy przyzwyczajenie wciąż, niestety boleśnie, sugeruje śródstopie przy lądowaniu…Blisko zakrętu pętli proponuję, by Maciek pobiegł dalej, zrobił sobie szybszy odcinek swoim tempem, zamiast truchtać ze mną, w dodatku dziś „kuternogą”… 😉 . Ale mój przyjaciel nie chce się rozdzielać – kontynuujemy więc obieg jeziora razem 🙂 …Gdy wreszcie jesteśmy po „właściwej” stronie, a zostaje nam może półtora kilometra…zerkam na tempo, bo czuję po spadku ochoty na rozmowę, że chyba musi być przyzwoite…5:10…Nie mam pytań :D…A wciąż przyspieszamy…Co mnie ogromnie cieszy, o ile nie muszę otwierać ust i być szczególnie towarzyski 😉 , znoszę taki rytm nadzwyczaj dobrze…Przy gastronomii, w rejonie naszej knajpki, mamy już poniżej 4:5x…(!!!)….Cały Maciek! – niby sobie z nim truchtasz, a tymczasem pędzisz 😉 😉 …No nie dziwne, w końcu to…Pędziwiatr 😉 ….Zostaje nam jeszcze kawałek nierównego asfaltu po łuku, potem do boiska do siatkówki, zakręt i może 150 metrów do pomostu…Przyspieszam, Maciek wtóruje 🙂 …Wreszcie deski pod nogami…Garmin stop i kilka głębokich oddechów…Plażowicze, którzy już tu tak tłumnie zalegają, pewnie patrzą na nas ze współczuciem…”Bidule, tak się męczyć w taki upał…Zamiast tu chrupać spokojnie ciacha i wystawiać pupcię do słoneczka…” 😀 …Ale ja też mam zamiast skorzystać z tej całkiem letniej wiosny – zrzucam ciuchy do gatek i wchodzę do wody….Dla stopy – bajeczna ulga!! Dla reszty ciała również….Następuje taka chwila wyciszenia…Stojąc po uda w wodzie, odwracam się do słońca, zamykam oczy…Myślę o Magdzie, która jest w dalekim Wietnamie i przeżywa niezwykłe chwile w jeszcze większym upale… Odkąd wyjechała, gdy zerkam na zegarek, zawsze mam przed oczyma dwie godziny: tą naszą, aktualną i tą „+5h” 🙂 …Mam ochotę wejść głębiej do wody…Nie popływam, bo brak zatyczek do uszu mógłby zakończyć się kolejnymi przygodami i pauzą biegową, więc niczym łódź podwodna schodzę na „głębokość peryskopową” 🙂 . Maciek nie miał ochoty na moczenie, siedzi na brzegu i cierpliwie czeka, aż mi ochota na moczenie przejdzie….

nie wystawiam więc go na cięższą próbę, wypełzam na brzeg i tam w słońcu chwilę się suszę….Czas wracać, bo słońce operuje niczym palnik gazowy, a dalsze stanie może zmienić się w obróbkę ziemniaków na frytki w głębokim oleju 😉 . Nie zakładam koszulki….Wracamy do auta…Stopa usilnie chce sobie pogadać 😉 …Teraz już może do woli, pozostał spacer…Wiem, że nie jest dobrze, ale martwienie przekładam sobie na później… 😉

Garmin zapisał…

Test na 400m.

Kółko wokół Strzeszynka

Wrażenia…

Cóż…bardzo mnie cieszy 400 metrów. Jak się okazało poprawiłem życiówkę o 2,5 sek (!), aż mnie Yacool wyróżnił na forum 🙂 . Życie lubi zaskakiwać 🙂 . Wytłumaczenie znajduję w innej niż treningi materii – ostatnimi czasy zrzuciłem 4-5 kg 😉 , to może mieć wpływ zarówno na prędkość, jak i podniesienie tempa treningowego, czego też doświadczam 🙂 . Druga kwestia – wróciłem do 20-40 minutowych ćwiczeń w domu, siły ogólnej i wzmacniania korpusu. Kiedyś była to tylko siłownia, teraz powielam to na karimacie domowej kilka razy w tygodniu. Faktycznie, w ruchu czuję się mocniejszy, mam lepszą kontrolę nad ciałem 🙂 .

Niestety stopa powiedziała: PAUZA….Wieczorem nie mogłem już na niej nawet stanąć…Masakra…Bieganie niedzielne niestety przeszło do sfery marzeń, poniedziałkowy kosz tym bardziej…Mam nadzieję, że odpoczynek pozwoli jej do czwartku wrócić do stanu używalności…Póki co – będę ćwiczył, by nie zgnuśnieć 😉 . Wracając z Maćkiem, zajrzeliśmy jeszcze do chłopaków do Sklepu Biegacza…To w ramach przesłania od moich Response’ów, bym poszukał im godnego następcy…. 🙂 🙂 ….

Mój portfel już się „radośnie wierci” w kieszeni…Tiaaaaaaa 😉