Letnim wieczorem..w kwietniu 🙂

Postanowienia na ten tydzień nie złamałem. Miło być regeneracyjnie i od poniedziałku tak było. Ze smutkiem odpuściłem kosza, a we wtorek pomogło mi odczulanie, które koliduje z siłownią. Wczoraj z bólem patrzyłem w stronę Cytadeli i podbiegu, na którym miałem zgubić trochę potu przed półmaratonem – cóż, polubimy się później 😀 . Dzisiejsze bieganie też we wstępnych założeniach miało być odpuszczone, no ale…czegóż nie robi urok moich dwóch biegowych Aniołów – Magdy i Agi 😀 . Umówiliśmy się na wieczór, ale tym razem nie na 2×5.4km do Strzeszynka, ale na luźny truchcik wokół Rusałki – by całkiem nie zardzewieć przed niedzielnym, wielkim biegowym świętem 😀 .

Dziś od rana świeci cudowne słońce – w ogóle, to zastanawiam się, czy aby nie przyszło już czasem lato 😉 . Od kilku dni pogodę mamy jak na Lazurowym Wybrzeżu w sezonie 😀 . Krótki rękawek i buzia od ucha do ucha uśmiechnięta. A biegać mam dopiero wieczorem 😉 . Troszkę napięty ten dzisiejszy dzień, a spotkanie z dziewczynami  to nie jedyny biegowy akcent dziś. O 18tej rozpoczyna się w auli Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa uroczyste zakończenie cyklu Grand Prix zBiegiemNatury. Kwintesencja naszych Rusałkowych zmagań – nasze towarzyskie „biegowe Oskary” 😀 😀 . Godzina ich rozpoczęcia trochę mnie niepokoi – wiem z zeszłego roku, że impreza potrafi się przeciągnąć…Dla bezpieczeństwa przesuwam porę spotkania wieczornego na 20:30…I tak będę jechał w „garniturku biegowym” – zielonym, jak barwy akcji zBN 🙂 – by szybko z sali przetransferować się na naszą rogatkę 🙂 .

Niestety wczesna pora Gali i środek tygodnia powodują, że nie spotkam się tam z przyjaciółmi. Magda w pracy, Jola i Maciek poza Poznaniem. Rzutem na taśmę, na godzinę wpadnie Magda B. Piotrek pewnie też zajęty. Mam misję – muszę dwa krążki odebrać dla przyjaciół, zjawiam się więc punktualnie…Wspinam się wysoko, niemal na „jaskółkę” 😉 i…zaczynam odliczać czas… Świata gasną, ceremonię zaczyna duet organizatorów, czyli Piotr & Piotr, a potem krótki, ale fajny wykład ma Michał Bartoszak, nasz olimpijczyk i rekordzista, obecnie trener, ale wciąż czynny sportowo 🙂 .

Tuż przed jego wyjściem na scenę dostrzegam Magdę B. Jako, że światła nam poskąpiono 😉 , dzwonię do niej, upewniając się po błysku komórki w jej dłoni, że to ona 🙂 i ściągam ją do siebie 😀 . Jest ze mną do 19tej…Tuż przed jej wyjściem udaje mi się przekazać jej prezent urodzinowy od naszego RRTeam’u 🙂 , jest więc troszkę radości, uśmiechu i „gali na gali” 😉 . Potem już skupiam się na zegarku i tym, co się dzieje na scenie. Schodzę na nią trzykrotnie, gdy wywołują…dziewczyny 🙂 , a na koniec mnie 🙂 . Za drugim razem…

…udaje mi się odebrać medale…hurtowo :D, dla nieobecnej ekipy, w tym i Magdy B. Jednak to ostatnie wyjście jest najfajniejsze, bo w licznej gromadzie z mojej „kategorii wiekowej” rozpoznaję znajomych i na scenie stajemy do pamiątkowego foto 🙂 .

Jeszcze tylko solowy kadr… 🙂

…zaraz po nim zarzucam plecak na ramię, żegnam Agatę i Michała, z którymi stałem przez chwilę na schodach i znikam w korytarzach szkoły…

Na zewnątrz jest nadal bardzo ciepło, choć czuć delikatny wieczorny chłodek… Najfajniejsze jest jednak to, że na zegarku jest po 20tej, a wciąż jest jasno 😀 …Gnam przez Wzgórze Przemysława w kierunku Golęcina, a dalej Niestachowską, Św. Wawrzyńca w kierunku Lotników…Tam mam jeszcze chwilkę, choć nie trwonię jej na siedzenie w aucie. Zabieram plecak, który planuję zostawić w aucie Agnieszki i z radością idę w stronę tunelu. Gdy zbiegam ulicą do rogatki widzę już i Magdę 🙂 , i samochód Agi 🙂 . Cieszę się na ich widok – mam wrażenie, że jesteśmy jak trzy różne substancje chemiczne, które – gdy się tylko do siebie zbliżą – od razu się łączą, tworząc silny, pełen życia i niezwykle energetyczny związek 😀 😀 . W dodatku egzotermiczny – bo emitujący natychmiast „endorfinowe ciepło” 😀 ….

Nikt dziś do nas nie dołączy, więc uruchamiamy urządzenia i przekraczamy linię kolejową…Niestety mój Garmin zaspał, więc dziewczyny się oddalają, a ja czekam na satelity. Nadrabiam dystans po chwili…Las pachnie niemal zniewalająco wiosennie 🙂 . Mimo pozornego chłodu jest mi dobrze w krótkim rękawku i spodenkach, dziewczyny nie zaufały tak aurze i może im być za ciepło. Biegniemy do „biegostrady”…Jest przecudnie – cicho, przytulnie, a wyjątkowo przejrzyste dziś powietrze dostarcza sporo zagubionego miejskiego światła…Jezioro, ze swoją nieruchomą taflą, ma wyjątkowy urok, zachwycamy się nim, dobiegając do krzyżówki. Dziewczyny decydują, że skoro jest tak urokliwie nad jeziorem, będziemy się trzymać jego brzegu – zakręcamy wzdłuż na małą pętlę. Jeszcze nie wiem, czy obierzemy kierunek na herbatę, tym razem w barze Pod Sosenką – Aga i Magda są tak podekscytowane spotkaniem, tą niezwykłą chwilą w niezwykłej scenerii, że nie wiem, czy będą miały ochotę w ogóle dokądkolwiek zbaczać 😀 …Dziś one same są jak nieziemskie zjawisko 😀 – nie dość, że uroczo rozgadane, to niemal cały czas roześmiane, tworzące wokół takie przyciąganie, że ja nie mogę od nich oderwać uszu i oczu – choć w przypadku tych drugich muszę uważać, by nie oślepiać latarką na czole 😀 . Niewiele mówię, dziś cała moja radość, to bycie z nimi, tuż tuż…Obie uroczo wpisują się w magię wieczoru…Bez dwóch zdań jest to jeden z piękniejszych naszych czwartków…

Gdy mijamy gastronomię i docieramy do rozdroża zadaję TO pytanie, choć znam na nie już odpowiedź: „To, co? Na herbatę??”…:D . Nie, dziś nie będziemy trwonić czasu pod dachem, skoro jest tak fantastycznie tu, wśród otulonego ciepłem „letniej” nocy jeziora 🙂 …Trzymamy się więc obranego szlaku…Po kilkuset metrach oba moje Anioły orientują się, że mieliśmy trzymać się linii brzegowej, a z przyzwyczajenia biegniemy trasą GP 😀 . Namawiam do skrótu, jaki znam, ale nie jestem przekonujący 😉 . Przy mostku zakręcamy – znów po prawej mamy piękny widok na uśpioną wodę i odbite w jej tafli niebo….Mijamy skrytą w ciemnościach na ławeczce parę – na pewno nieco ich spłoszyliśmy 😉 … Martwi mnie to, że mimo rekreacyjnego tempa, dystans jednak szybko nam upływa. Rozmawiam o tym, a Aga z Magdą natychmiast postanawiają, że…dołożymy jeszcze kółko 😀 …SUPER! Ciesze się bardzo, bo dziś mógłbym tu z nimi krążyć do rana, taką czuję przyjemność z tego, że jesteśmy razem…

Druga pętla jest podobnie roześmiana i radosna. Chwilami próbuję włączyć się w rozmowę, jednak dziś oba Anioły, niczym anielski chór tak pięknie śpiewają, że żal mi to zakłócać…Słucham więc…i uśmiecham się w mroku 🙂 . Znów płoszymy młodzież na ławeczce, tym razem w dwóch miejscach 😉 …Nadal tempo jest bardzo „rozmowne” 🙂 …nie tylko dlatego, że chwila jest piękna, ale również dlatego, że obie dziewczyny przed biegiem narzekały na zdrowie: Aga wciąż nie zaleczyła oskrzeli, a Magdę – ku mojemu smutkowi z uwagi na niedzielny półmaraton – znów rozbolały piszczele… 🙁 Staram się podpytywać co jakiś czas o samopoczucie…Na rozwidleniu dróg, gdzie zbiega się małe i duże kółko po południowej stronie jeziora, ponownie trzymamy się tej pierwszej opcji, czyli linii brzegowej…Niesamowicie wyglądają zatopione w wodzie i półmroku konary drzew…Kilka razy już gasiliśmy na moment latarki, by jeszcze bardziej chłonąć magię miejsca i czasu 😀 . Niestety nawet w truchcie nie jest to bezpieczne, o czym przekonała się wcześniej Aga, o mało co nie skręcając kostki…Teraz to ona w pewnej chwili proponuje, byśmy…przeszli do marszu 😀 . Czyta w myślach 😀 …Ani przez ułamek chwili nie jest mi żal, że przestajemy biec, nawet nie stopuję zegarka….To jest jak niewerbalne pragnienie duszy, by tą chwilę wydłużyć najmocniej, jak tylko się da….A poza tym – moim marzeniem było zawsze móc tu kiedyś w tak piękny, ciepły wieczór, gdy nad głową gwiazdy i księżyc w nowiu, po prostu pospacerować, ale nie samemu, jak to bywało dotychczas…. 😀 ….”Dreams comes thrue”..:D .

Gasimy czołówki, oczy szybko dostrajają się do półmroku….Magia…Mam wrażenie, że słychać uderzenia serca 🙂 …Na ciele gęsia skórka i to nie z zimna 🙂 . Każdą komórką ciała chłonę chwilę, bo wiem, że jest unikalna…Nie chcę nic przegapić 🙂 …Ktoś po drugiej stronie jeziora też ma latarkę – błyskamy zaczepnie, bawiąc się jak dzieci tym, że nam odpowiada 😀 . Dziś nie robię żadnego zdjęcia, nie chcę nic przepłoszyć.. 😀 . Może jestem za bardzo sentymentalny, może używam serca za często zamiast umysłu, ale to ono właśnie jest moim szóstym zmysłem…W takich chwilach, gdy mówi się szeptem, a oczy w mroku widzą jedynie zarysy postaci, ono widzi najpełniej…przez skórę…I też szepcze 😀

Po raz pierwszy pokonujemy podbieg spokojnym krokiem 😀 . To jak słodka zemsta na tej górce za ból i pot tu pozostawiony 🙂 …Cicho rozmawiamy. Nigdzie nie jest nam spieszno, wręcz przeciwnie chcemy tu być jak najdłużej…Kawałek nieba znów nad głową, potem las i podejście do rogatki….Fantastyczne chwile…Zatrzymane w czasie i duszy…Emocje wibrujące w powietrzu… 🙂

Nie musimy się rozciągać 😀 …Aga proponuje, że nas podwiezie 🙂 – to zawsze jeszcze kilka chwil na rozmowę 😉 . Wskakuję do tyłu. Najpierw obieramy kierunek dla Magdy i ją dostarczamy pod dom. Dzwoni, ale nikt nie kwapi się otworzyć 😉 – czekamy więc przez moment, upewniając się, że dostanie się do środka 🙂 . Potem wracamy do Dąbrowskiego – wyskakuję w zatoczce autobusowej. Jeszcze króciutki odcinek do parkingu i jestem przy aucie. Mam poczucie, że ta magia wieczoru trwa nadal i mimo, że dziewczyn już nie ma, nie jestem sam – są tu ich myśli…Patrzę w stronę Rusałki, która gdzieś tam za plecami tonie w mroku – wiele przebiegłem tam kilometrów, większość z moimi Aniołami 😉 …. W niedzielę sprawdzę, jaki to miało sportowy wymiar. Bo pozasportowo – to bez dwóch zdań…najcenniejsza rzecz ostatnich lat 🙂 .

Garmin też się rozmarzył…

Wrażenia…

Właściwie opisałem je między słowami powyżej…Dziś magia „naszego jeziora”, magia miejsca i tych dwóch niezwykłych, wesołych dusz, jakie mam przyjemność mieć obok, biegając, zapadła w serce…Ktoś, może rasowy biegacz, powiedziałby: „ale to nie był dziś stricte biegowy wieczór, nie miał wartości treningowej” i z pewnością nie myliłby się. Ogromna większość czwartkowych spotkań jest bardziej rekreacją, niż treningiem dla naszej trójki, ale…przeżyte tam dziś chwile były bezcenne dla ducha, dla radości życia i takiego różnego od codziennego postrzegania wszystkiego, co nas otacza…Daliśmy odpocząć nogom – napracują się za kilka dni, otworzyliśmy serca na to, co wokół i na siebie nawzajem 🙂 …

Bieganie to fascynująca podróż…. 😀