Amazing run…
czyli bieg nr IV Grand Prix Poznania zBiegiemNatury 🙂

Wokół ciemno…Widzę to bez otwierania powiek…”Zaspałem?” – ta myśl mnie gwałtownie zelektryzowała…trwam tak przez chwilę, wybudzając zmysły…”Nie, za ciemno..” – odpowiadam sam sobie…Sięgam jednak po komórkę i zerkam zaspanym wzrokiem…Jeszcze godzina…Ulga…Mogę jeszcze chwytać sen…Ale czy się da?…Głowa nie pozwala…Klasyczny „stand-by”…

Wreszcie delikatny dźwięk „przed-dzwonka”, miły dla ucha…Po kilku chwilach melodia. Jak trąbka, która wzywa do boju. 7:15. Schody..rolety w górę..kuchnia..”pstryk” – włączam czajnik…łazienka…Gdy sypię kawę do kubka, patrzę już przez okno, analizuję temperaturę, zerkam w niebo…Usta same się uśmiechają…Będzie PIĘKNY DZIEŃ! 😀

Zapach kawy wypełnia pokój…Przekąsiłem tradycyjnie, jedną bułkę…Kontroluję czas, nie chcę dziś się spieszyć na złamanie karku. Wczoraj razem z Maćkiem podjechałem i odebrałem pakiet startowy, przy okazji również dla Joli, która po biegu czwartkowym pisemnie mnie upoważniła 🙂 . Wszystko wskazuje na to, że przy naszej urazowej dyspozycji i chęci potraktowania biegu jako dobrej zabawy, to własnie ona wyrośnie dziś na bohaterkę dnia 😉 . Przynajmniej będziemy nad tym pracować, wspierając ją w łamaniu życiówki 😀 😀 . Jej pakiet dodatkowo mnie mobilizuje, by być nad Rusałką na czas. Chwila przy kompie, przy opisie naszej ostatniej, wieczornej wyprawy, a potem gromadzę już wszystkie biegowe drobiazgi i ciuchy – pora na szybką kąpiel i przebieranko…

Wewnątrz już mnie roznosi – cieszę się na kolejne spotkanie, to szczególnie, bo każde zawody, nawet te, na które nie ma wyścigowych planów, tworzą niesamowitą atmosferę biegowego święta. NASZEGO ŚWIĘTA! 😀 . Grand Prix to ledwie 5km i 20-25 minut podniesionej adrenaliny, ale u nas jej poziom jest wysoki od poranka aż do rozstania około południa 😀 .

9:45. Z Maćkiem aucie. Nie byłem do końca pewien, czy pobiegnie w ogóle – jego zasadnicza impreza, „Bieg Komandosa”, branżowe zawody, odbędzie się za tydzień i to one są celem nr 1. Ostatnio narzekał na bóle przeciążeniowe, ale dziś jest gotów wziąć udział w naszej zabawie 🙂 . Po prawdzie – żal mu z niej na pewno rezygnować 🙂 . Jesteśmy w końcu TEAMem 🙂 . SMS od Magdy – jest już na miejscu, przypomina o kolcach 🙂 , bo szykuje się jazda figurowa na lodzie 😉 . Golęcin. Jest dobrze – szlaban w górze, dziś rogatka jest łaskawa :). Parking koło szkoły, wokół sporo aut, kolorowo ubrani biegacze…Zabieram pakiet Joli, plecak i ruszamy spacerem przez lasek. Kąciki ust już bolą – jeszcze nie biegniemy, a endorfiny krążą już w ciele 😉 😉 . Podniecenie rośnie 🙂 . Uwielbiam ten stan!! 😀

Omiatamy wzrokiem strefę „namiotów” z daleka…Są nasi 🙂 . Szybszy krok…Ale fajnie!! Cieszę się!! Magda B, Magda, Piechu, Piotrek….sam widok powoduje, że nie mogę ustać spokojnie 😀 …Witamy się serdecznie 🙂

Są też nasi BBLowicze 🙂 , wśród nich Marek-Bliźniak, który ostatnimi czasy pauzował sporo z uwagi na kontuzję – jego szczególnie miło widzieć 🙂 .

Jednak najsympatyczniejszy chyba widok jest nieco na lewo od nas – to nasza (i nie tylko 😉 ) dzisiejsza „nagroda główna” 😀 😀 ….

Pogoda się rozkręca – jest pięknie, słonecznie, a w powietrzu – a na pewno w sercach -delikatnie czuć zapowiedź wiosny….pomimo zimowych widoków 😉

Zastanawiam się z Piechem, w czym pobiec – Patryk obstawia same koszulki :), termo i techniczną, ja jestem jednak za termo i bluzą. W każdym razie wiatrówka dziś zostanie w plecaku. Pojawia się Jola 😀 . Podekscytowana 🙂 . Pomaga Maćkowi zamocować numer startowy…

Zagląda do nas też Kamil, kolega Magdy z pracy, który jeszcze latem był z nami w Strzeszynku 🙂 . Czas płynie wesoło, trzeba jednak odnieść i zostawić pod okiem organizatorów nasze zbędne klamoty. Zabieram Magdę do depozytu – we wspólnym worku ląduje jej kurtka i mój plecak. Przy okazji orientuję się, że mam przypięty nie swój..a Joli numer, a także chipa 😀 😀 . Robi się wesoło w temacie gender 😀 . Musimy zrobić szybką rotację….

Jesteśmy gotowi już do biegu i mimo, że czeka nas jeszcze ponad kilometrowy trucht do strefy startu i rozgrzewka, już się świetnie bawimy, a emocje rosną z minuty na minutę… 😀

10:35…trzeba nam zmykać brzegiem na start 🙂 🙂 . Wokół przecudny widok – jezioro zamknięte w lodzie i przyprószone śniegiem lśni w słońcu..W naszych duszach już gorąco 🙂 . Truchtamy, rozmawiając o planach na bieg – mamy zamiar zrealizować jedno z marzeń: pobiec tak, byśmy wszyscy, całym naszym wesołym zespołem, przekroczyli wspólnie metę 😀 . Najważniejsze jednak zadanie to wesprzeć Jolę – ona pokonywała z reguły „wyścigowe kółko” w ponad pół godziny, dziś chcemy te 30 minut złamać 😀 . I świetnie się przy tym bawić!!…To brzmi radośnie, bo z reguły każde nasze GP wiązało się z bólem i zmęczeniem, walką i „śmiercią” na mecie, psychiką szalejącą i nerwami, czy uda się zmieścić w zamierzonym czasie…Po raz pierwszy wszystko to zostało w domach, dziś …ŚWIĘTUJEMY!! 😀 😀 . Biegnę obok Magdy i razem bardzo się cieszymy na taką perspektywę 🙂

Przy balonie startowym jest już kilkaset osób, ale rzeka głów płynie cały czas z daleka…Mimo to, zapewne z racji rozpoczętych właśnie ferii zimowych, nie ma dziś takiego ścisku, jak to jest zazwyczaj. I dobrze. Za chwilę zacznie się ogólna rozgrzewka dla wszystkich, ale my jakby się tym wcale nie przejmujemy – Magda robi indywidualną sesję, wybiegając na trasę, a panowie…postanawiają załatwić ostatnie sprawy techniczne 😉 🙂

Gdy jesteśmy znów razem, przechodzimy przez taśmy. W oczekiwaniu na sygnał startowy gromadzę jeszcze wszystkich i próbuję zrobić „dzienną” wersję zdjęcia, które tak fajnie udało się „ustrzelić” w czwartek na pomoście….Niestety aparat nie chwyta ostrości….

Jola, której będzie ten bieg zadedykowany, jest w wybornym humorze 😀 ….

Pogaduchy trwają…a tłumek niespodziewanie się ożywia…No cóż – SHOW MUST GO ON 😀

Nasz bieg…

Przekraczamy linię startu w tempie marszu…Odpalamy zegarki…Obok mnie jest Magda, muszę dziś czuwać, by nie wybiegała za bardzo do przodu, bo jej poziom emocji rośnie od pierwszych chwil spotkania 😀 …

Unoszę głowę – nad nami…znak czasu 😀 – zdalnie sterowany dron z kamerą robi uczestnikom unikalne ujęcia w ruchu 😀 😀 …

Tak, jak było ustalone, trzymamy się wszyscy razem. Jest przesympatycznie 😉 – część biegaczy mija nas niesiona sportową ambicją, my kompletnie nie zwracamy na to uwagi – zajęci jesteśmy żartami, rozmową i rozrywką 😀 . Tylko Jola bardziej przejęta od nas, ale nawet ona zachowuje luz i wesołość….Doceniamy nakładki z uzębieniem na butach – one dają nam komfort truchtu, podczas, gdy wiele osób obok wyczynia na lodzie piruety co jakiś czas…Nawet nie wiem kiedy zjawiamy się koło gastronomii. Wcześniej Magda kilka razy podpuszcza mnie do wyprzedzania 😀 …Nosi ją, ale dzięki temu znajdujemy dla siebie więcej miejsca do biegu na węższych odcinkach leśnych…Oglądam się za siebie, kontrolując, gdzie jest nasza bohaterka i jej „straż przyboczna” – Piechu i Maciej 😀 . Dziś wielkie słowa uznania dla nich, jakby nie było, szybkich biegaczy, że nie rwą się do przodu, ale spokojnie „prowadzą” Jolę. Mnie i Magdę metr po metrze „zabiera” kolorowy tłum…Staram się jednak nie tracić z naszą grupą kontaktu i kiedy jest możliwość zwalniam….

Biegnie się genialnie! Nigdy nie czułem się w GP tak wybornie: nie dyszę ze zmęczenia, a zamiast niego czuję ogromną radość, która aż mnie rozsadza!!…Mam do tego najlepsze na świecie towarzystwo – Magda jest jak „kula ognia”, jak kometa, która raz za razem rozrzuca iskry wokół! 😀 😀  Nie sposób przy niej nawet przez chwilę się nudzić! 😀 …Za długim podbiegiem, na odcinku, gdzie trasa opada w kierunku „biegostrady”, zaczyna się jej prawdziwe show 😀 ….Nosi mnie, cały czas się śmiejemy…Gdy jesteśmy na wysokości  odbicia na „cypel”, żartem podrzucam: „Może na cypel??”…Na to Magda okrzykiem do wszystkich „NA CYYYYPEEEEL!!!”… 😀 😀 . Powala! 😀 😀 . Kilka osób, nie wiem, czy za wskazówką, czy nie związanych z rywalizacją, faktycznie odbija w prawo 😉 😉 ….Na krzyżówce – niespodzianka – czeka Szymon, mąż Magdy, który dziś realizuje swój trening, ale przyłącza się do nas…i natychmiast nam ucieka 😉 . Po chwili wraca ze zdziwieniem, czemu tak wolno biegniemy 😉 😉 …Wyjaśniamy, że to celowe i że nie spieszymy się dziś donikąd 😀 …Jego obecność sprawia, że muszę bardziej trzymać Magdę w ryzach, bo automatycznie zaczyna windować tempo…Udaje się, choć Szymon w przodzie kusi…

Podbieg i odcinek za nim to niemiłe zaskoczenie dla tych, którzy nie mają kolców….m.in. właśnie dla Szymona – widzę jak „esując” dla zabawy w grupie biegaczy o mały włos nie zalicza wpadki…Nam lód nie jest straszny, właściwie – kompletnie nie zajmujemy sobie nim głowy, a trzeba powiedzieć, że bawimy się na coraz większym luzie i CORAZ LEPIEJ 😀 . Magda, będąc w wyprzedzaniu metr..może dwa przede mną, dostrzega fotoreportera i aż podskakuje z radości :)…Spontanicznie wyciąga do mnie rękę, byśmy razem znaleźli się w kadrze 😀

…To niesamowite i przemiłe 😀 …W geście tryumfu unosimy razem dłonie, przebiegając obok uśmiechniętej dziewczyny z aparatem 😉 .

Jesteśmy tak podekscytowani i rozbawieni, że mam wrażenie, jakby ruch nie generował żadnego wysiłku…Moja partnerka  kipi energią …Podpowiada mi : „Chodź, powyprzedzamy sobie…No chooodź! :D…zobaczysz jak będzie fajnie…O! Spójrz…tą kolumnę..wiesz przecie, jakie to miłe uczucie” . Mam wrażenie, że w jej żyłach endorfiny wyparły całkowicie czerwone krwinki 😀 – biegnę, mając teraz obok niesamowitą i uroczą mieszankę wybuchową 😀 . Nie przestaje mnie podkręcać 🙂 ..Oglądam się za siebie – nasza grupa wsparcia jest w tyle, ale na krętej ścieżce nie mogę jej dojrzeć….Myślę sobie: „nie ma co teraz zwalniać i czekać, będziemy trzymać tempo…może nawet faktycznie „połkniemy” parę osób 😉 , najwyżej zaczekamy przed metą, by razem ją pokonać”….Szymon już odpuścił sobie nasze towarzystwo – idea „biegu w tempie rehabilitacyjnym” nie przystawała do jego planów…Nie zamartwiamy się tym szczególnie 😉 . Magda z lubością nie ustaje w namowach, byśmy robili dokładnie to, czego robić nie powinniśmy :), co mnie niesamowicie rozwesela 😀 . Bawię się przy niej genialnie i nabieram rozpędu…Zbliżając się do większej grupki, proponujemy sobie nawzajem strony wyprzedzania 😀 , zachowując przy tym savoir vivre godny brytyjskiego dworu królewskiego 😀 …Nie wiem, czy nie dołujemy naszym zachowaniem innych biegaczy, którzy część, już tu, na 3im kilometrze, przeżywa swój kryzys. A my wesoło meandrując pomiędzy nimi „zostawiamy” ich raz z prawej, raz z lewej…

Zbliżamy się do mostku, do granicy 4go kilometra. Zwykle to tu przezywaliśmy swoje „trudne chwile”, od tego miejsca zaczynać się miał stopniowy finisz, a z reguły to tu dłonie składały się modlitwy o przeżycie i dramatyczne liczenie zakrętów 😉 …Tymczasem – NAS NIESIE!!! 😀 …Teraz ja poszeptuję Magdusi, by „wkręcić” Szymona, biegnącego niedaleko przed nami, przyspieszyć i minąć go sprintem, jakbyśmy już tu, 800 metrów przed metą, rozpoczynali ostatni akt biegu…a potem, gdy nas wyprzedzi, odpuścić 😉 . Przesuwamy się do lewej krawędzi ścieżki i …..galop do przodu!!! Mijając innych, Magda zupełnie niespodziewanie i spontanicznie wykrzykuje do wszystkich wokół: „Czwaaaartyyyy kiloooometr!! Przyspieszaaaamy!!!!!” . Cudne i zwalające z nóg – ona jest naprawdę NIESAMOWITA!!..Mało się nie zabiłem ze śmiechu 🙂 , dławiąc go w sobie i mocno przebierając nogami – jesteśmy jak sprinterzy na drugim kółku biegu na 800 metrów w mistrzostwach świata 😀 …Szymon połyka haczyk – wyrwany z letargu – odpala i gna przed siebie 🙂 …Nagle Magda znów krzyczy z wyrzutem w głosie do gromady wokół nas: „Czeeeemuuu nie przyspieeeeszaaaacie??” ….Pewnie w euforii, nei biegnąc, normalnie bym ją wyściskał, taka jest fajna! 😀 …Oczywiście..domyślam się, że z całego zmęczonego otoczenia…ja jeden jestem zachwycony 😉 …Zwalniamy wyraźnie, jak było w planie, a ja przybliżam się do niej i z uśmiechem przestrzegam: „Wieeesz…oni nas chyba zlinczują za linią mety…” 😀 😀 😀 ….Fakt, wokół same ciężkie oddechy, posapywania, atmosfera walki do upadłego, do ostatniej kropli krwi…a my tu sobie tak dworujemy 😀 …To może frustrować 😉 ….Magda, dla której ten chwilowy zryw był jak nagły dopływ tlenu do reakcji spalania, mówi do mnie: „Chyba sobie zrobię finisz”…Uśmiecham się szeroko – wiedziałem!!…To jest Wojowniczka…gdy poczuje moc, nie odpuszcza 😉 …Jak drapieżnik, który błyskawicznie kalkuluje i ocenia, że da radę…Wtedy pokazuje na co go stać 🙂 ….Umawiam się tylko, by nie przekraczała pod żadnym pretekstem mety! – mam obawę o Szymona, by jej nie porwał ze sobą – i poczekała na mnie, a razem będziemy wypatrywać ekipy, by wspólnie, zespołowo zakończyć bieg… 😀 😀 . Patrzę jak się oddala dynamicznie…lekko…z gracją…. 😀 . Do mety mamy tuż tuż, właściwie już ją widać poprzez ażurowy las…Biegnę śladem partnerki z nadzieją, że zaczeka…Gdy osiągam ostatnią prostą, zegar pokazuje czas ~28:00…Magda pokornie czeka…:D KOCHANA JEST – zapewne stoczyła walkę z pokusą, bo przecie to jak gonić zdobycz, by na końcówce pozwolić jej umknąć…to jak zdobywać ośmiotysięcznik i zawrócić 100 metrów od szczytu!!!…Tym większy dla niej szacun 😀 .

To właśnie jest w tej naszej zespołowej pasji najpiękniejsze…Mimo, że mamy własne cele, własne pragnienia, gdy przychodzi czas, by wspomóc kogoś – jesteśmy razem…Oboje to rozumiemy, więc przed samą matą pomiarową wyhamowujemy i zamiast, jak wszyscy, z rękoma w górze przejść przez nią, pierwszy raz w życiu odwracamy się i…spokojnie idziemy w przeciwnym kierunku, wypatrując przyjaciół 😀 😀 …

Czas zaczyna się dłużyć…a napięcie rośnie 😉 …

Niemal synchronicznie spoglądamy na zegarki…

Wreszcie ich wypatruję, wskazując Magdzie, a ona znów wybucha radością :D, wyskakując w górę…

Promieniuje jak reaktor atomowy 😀 –  ja również czuję, że dusza aż chce się wyrwać z radości, na widok Maćka, Piecha, a pośrodku nich, zmęczonej i skoncentrowanej Joli 😀 . Dołączamy do nich. Ku mojemu zaskoczeniu okazuje się, że gromada nie porusza się tempem „na przetrwanie”, ale całkiem rześko!…

Maciek, „naładowany”, biegnie po zewnętrznej cały czas motywując i „nakręcając” naszą koleżankę na tych ostatnich kilkudziesięciu metrach…

Zbliżamy się do mety, formując jedną linię…Niestety nie mamy tego odcinka na wyłączność 😉 , kilka osób finiszujących zakłóca nam szyk, ale najważniejsze jest to, że jesteśmy razem, a Jola – cała i zdrowa – właśnie ŁAMIE SWOJE 30 MINUT!!! 😀 😀 … Za żółtym balonem gratulujemy jej serdecznie, jest jednak tak zmęczona, że przez chwilę nieobecna…Zdradza nam tylko, że nie miała sił na polemikę z wyszukanymi sposobami motywacyjnymi naszych kolegów 😀 😀 , które chwilami były zbliżone do metod przymusu bezpośredniego 😀 😀 . Oj, poszaleli panowie nasi, poszaleli w swej ekspresji !!…

***********
Wykorzystane w relacji z biegu zdjęcia pochodzą z galerii Tomka Szwajkowskiego, który zawsze w fantastyczny sposób dokumentuje zmagania uczestników Grand Prix 🙂 . Zapraszam do odwiedzin i polecam obejrzenie całości!!
***********

Wszyscy są podekscytowani sukcesem Joli – próbuję zgromadzić ich do wspólnej fotki nim pójdziemy polować na nagrodę główną – drożdżówy 😀 …

Przy namiotach panuje radosne zamieszanie, ludzie wymieniają się wrażeniami, a ja próbuję wymienić…chipa na ciepłą herbatę i poznańską „sznekę” :). Pycha…Po biegu smakuje szczególnie…Serce rośnie w takiej aurze i po takich emocjach….Wędruję z Magdą do depozytu po nasze drobiazgi, odbieramy je mimo, że moja partnerka oddała już wcześniej, w emocjach, numer startowy… 😉 …Jesteśmy w tak doskonałych nastrojach, że nikt, ani nic ich zakłócić nie może – fantastyczne jest to, że po tym niezwykłym biegu nie czujemy w ogóle zmęczenia! 😀 …Korzystając z tego i cudnej pogody proponuję najpierw, by zrobić jeszcze jedną rundę wokół jeziora, a potem uzgadniamy, że skierujemy się w stronę Strzeszynka, zrobimy kółko wokół „wielkiej łąki” i wrócimy. Najważniejsze, by jeszcze razem pobyć i pobiegać 😀 .

Uśmiechnięci ruszamy spokojnym truchcikiem…Zabawa trwa w najlepsze… Nieoczekiwanie na krzyżówce z drogą na „cypel” odbija Magda – nie chce przeciążać nogi, która boleć nie przestaje…. Ze smutkiem odprowadzamy ją wzrokiem – podejrzewam, że dolegliwość daje jej się bardziej we znaki, niż nam mówi… 🙁 ….Z Maćkiem, Magdą B. i Jolą biegniemy dalej. Jestem pełen podziwu zwłaszcza dla naszej dzisiejszej bohaterki – kilka chwil temu „umierała” na mecie, teraz radośnie nam towarzyszy 😀 . Kawałek za Lutycką odbijamy w prawo, pod górkę, a po chwili biegniemy brzegiem lasu i wolnej od śniegu łąki…W pełnym słońcu jest tu bardzo wiosennie, nawet ptactwo wokół się do tego dostraja 😉 . Przystajemy na szybkie foto i by dać oddech Joli…

Obiegnięcie tej obszernej trawiastej połaci mija błyskawicznie, zaraz znów jesteśmy na „biegostradzie”, tym razem w odwrotnym kierunku. Nakładek nie zdejmowaliśmy, więc chrzęścimy wesoło na asfalcie, przekraczając obwodnicę 🙂 …Kierujemy się dalej do Rusałki, jej brzegiem do gastronomii, a potem – zgodnie z zaproszeniem Joli – na parking leśny, na herbatę z termosu 🙂 . Jola robi je świetne, sama miesza składniki – teraz, gdy rozlewamy gorący płyn do kubka, wokół pachnie nieziemsko 😉 . Delicje….:) . Pokazuje nam również ostatnie biegowe zakupy – koszulki, które przyszły z Anglii. W końcu ściskamy ją serdecznie, pozwalając odjechać do domu, a sami wolno przemieszczamy się na parking przy szkole, do mojego auta…Dołożyliśmy do dzisiejszej „5ki” jeszcze 8 kilometrów – SUPER! Dokładnie tego mi było trzeba 🙂 …

Garmin zapisał…

Bieg….

Dokrętka…

Wrażenia…

Moja relacja była ich dziś pełna 🙂 ….Nie wiem, czy uda nam się w takiej atmosferze jeszcze kiedyś pobiec – wszystko wyszło spontanicznie z uwagi na urazy i fakt, że jedyną „sprawną” w pełni osobą była Jola – ale mam jednak gorącą nadzieję na powtórkę…BYŁO BAJECZNIE..I to w odniesieniu do mojego fantastycznego TEAMu, jak i siebie samego…Udało się zrealizować kilka marzeń, tych grupowych – jak wspólne wbiegnięcie na metę, co w warunkach „zwykłej rywalizacji” jest niemożliwe – i osobistych . Ten bieg na zawsze pozostanie w mojej pamięci, co z pewnością jest wielką zasługą Magdy…Warto mi było pobiec obok niej 🙂 . Nasze podniesione w górę dłonie, jej wesołe okrzyki na trasie, podszepty, by przyspieszyć, by wyprzedzać, wspólna „podpucha” ze sprintem, a na koniec wstrzymanie się od zakończenia zawodów i czekanie razem na grupę utwierdziło mnie w przekonaniu, że jest osobą niezwykłą, bieganie z którą pozwala przeżywać coś wyjątkowego, za czym potem się tęskni….I o tym, że nasz TEAM SPIRIT jest WIELKI, że potrafimy wspólnie – poza nagrodami, własnymi życiówkami robić rzeczy ważne….Żaden sukces osobisty tak nie smakuje… :D.

Nic dawno tak mnie nie zbudowało i nie uniosło tak wysoko, jak dzisiejszy bieg…. 😀