Biegam Bo…Muszę 🙂

To ulubione hasło Magdy przed każdym Grand Prix i przed testami na zajęciach BiegamBoLubię 😀 …. Moje pytanie na śniadanie brzmi: czy mi się chce dziś biegać?… 😀 . Rzadko miewam podobne dylematy – wstawanie w weekendowe poranki o tej samej porze, co w roboczym tygodniu stało się już rutyną….Dziś jednak fizyczna forma i nieustający szept o zrobieniu pauzy robią swoje…Rozmiękczają mnie…Na szczęście istnieje coś takiego, jak negatywna motywacja. Dziś czynnikiem sprawczym jest…perspektywa sprzątania w domu 😀 😀 . I tak mnie nie ominie, by przestrzeń dziś ogarnąć, ale na sama myśl, że oni…tam…biegają, a ja…tu zajmuje się takimi przyziemnościami…wpycha mnie w ciuchy i prowadzi za rękę do auta 😉

Dodatkową zachętą jest pogoda – dziś będzie słoneczny dzień, taki wiosenny, choć powietrze o poranku jest bardzo rześkie, pewnie niewiele na plusie 😉 … Auto wypełnia muzyka 🙂 . Spieszę się, bo dziś wyszedłem dość późno. Równo o 9:30 jestem na parkingu. Ekipa pomału się zbiera…Od strony Rataj dobiegają Bliźniacy 🙂 .

Składamy przy okazji życzenia Agacie, bo dziś…Dzień Kobiet 🙂 .

Zaczynamy od krótkiej sesji core stability przy barierkach. Jacek zarządza i robi nam poglądowe fotki 😉 . Przenosimy się na druga stronę ulicy. Tu najpierw opowieść Yacoola o ostatniej jego przygodzie z ratowaniem psów, które nieopatrznie wybiegły na lód – dwa psy, dwa razy pod rząd…

a potem rozgrzewkowa mila. Bez spinania się. Truchtam sobie spokojnie z Markiem-Bliźniakiem, który ostatnio mniej biegał, a wcześniej leczył kontuzję. W spokojnym truchcie miło nam się gada. Testuję pośladek, który mi dokucza, ale póki co – da się „latać” 🙂 . Jacek dzieli nas na…dwie grupy 🙂 . Nie ma dziś największych sprinterów, ale jest silna grupka tzw. „zajebistych” m.in. z Agatą, Maćkiem-Bliźniakiem i Michałem…Drugą będę stanowił ja z Markiem. Zabawa biegowa wydaje się być dziś jasna i czytelna: 10 powtórzeń odcinków naprzemiennie szybkich – półtoraminutowych i wolnych – minutowych. Obaj z Markiem mamy ustawione zegarki, więc „buła z masłem” 😀 …

„Stado” rusza pierwsze, my zaś, trzymając dystans, za nimi…Robimy najpierw ze sto..sto pięćdziesiąt metrów spokojnego truchtu i dopiero po nich uruchamiamy na zegarkach trening. Marek zapowiada, że nie będzie pędził, bo dopiero pracuje nad formą, a ja…wcale nie zamierzam go zostawiać 🙂 . Idealnie się złożyło, bym sobie nie zrobił większego „kuku” – umiarkowanie na odcinkach szybkich przyda się moim „4em literom” 😉 . Pierwszy odcinek…taki spokojny  nie jest, 4:20-4:30, ale potem przychodzi minuta odpoczynku. Coś jest nie tak z zegarkiem – nie odzywa się przy kolejnym wznowieniu (?), „pika” natomiast po kolejnej pół minucie…”Kurcze, zawaliłem ustawienia…powtarza ‚pótoraminutówki’…źle go zapętliłem” – myślę ze złością…Lubię mieć podgląd czasu na dłoni, a tu – „kicha”… 🙁 . Dobrze, że u Marka wszystko działa należycie, tym bardziej teraz musimy trzymać się razem…Kolejne powtórzenia znów wolne nie są 4:10-4:25, jedynie podbieg wyhamowuje nas do ~4:50. Marek ciężko oddycha, widać, że mocno pracuje. Ja też się nie obijam, ale oddechowo nie mam kłopotu. Gorzej z pośladkiem, ból się odzywa mocniej i mam dyskomfort. Mimo, że nie staram się spinać, czy biec „na ambicji”, to raz po raz jednak wyrywam się nieznacznie do przodu…Podpytuje w końcówce Marka, ile jeszcze „szybkich” do końca. Gdy pada odpowiedź „ostatni”, przyspieszam – nie mogę się oprzeć, mam sporo energii i mimo bólu na przedłużeniu pleców 😉 wyciągam nogi do przodu, mocno „dorzucając do pieca”. Marek zostaje za plecami. Ponieważ mam źle ustawione interwały, wcześniej zerknąłem na stoper, by odliczyć sobie półtorej minuty…Ciekaw jestem bardzo, w jakim tempie biegnę, co zarejestruje GPS…Ostatni szybki kończy się…Jeszcze tylko minuta w truchcie i po treningu. Zegarek niespodziewanie wibruje – rzut oka – niespodzianka: ma zamiar przejść w uśpienie (!). Nie mam pojęcia, kiedy się zastopował, ale wkurzam się, bo to oznacza, że tego „spontanicznego, porywającego 😀  finiszu” nie zarejestrował…A niech to szlag 🙁 …

Zatrzymuję się i czekam na Marka, razem dobiegamy do Jacka i grupy. Krótkie omówienie treningu i pora na suplement – przebieżki. Biegamy wahadłowo z rękoma uniesionymi w bok na wysokość ramion, a mijając Yacoola przechodzimy do mocno zaakcentowanego, klasycznego ruchu. Daje to nagłego „kopa” i przyspieszenie 🙂 . Jacek podpowiada mi wydłużanie kroku i chętnie podejmuję wyzwanie, ale mój tyłeczek studzi zapał…

Na koniec jeszcze kilka ćwiczeń…w klimacie „gender” 😀 …

i można wracać na parking. Przy aucie proszę Yacoola, by jak przed tygodniem, pouciskał mnie boleśnie (co za masochizm…) tu i ówdzie. Korzystam też z faktu, że biega dziś z nami Marcin – fizjoterapeuta. Najpierw więc bierze mnie w obroty trener…

a potem kolega-biegacz…

Na finisz jednoczą siły, a ja służę bardziej…jako „materiał szkoleniowy” 😀 😀 .

Po intensywnym ugniataniu, szarpaniu, naciskaniu 🙂 odczuwam większą swobodę i mniejszą bolesność ruchów, choć problem nie znika całkiem. Jestem jednak na tyle zadowolony (może tym, że to się skończyło 😉 ), że namawiam Bliźniaków do wspólnego kółka „na deser” 😉 . Ponieważ nie mają w planach powrotu na nogach, zamierzam ich również po bieganiu odwieźć…Tym razem bardziej panujemy nad tempem, jest spokojnie, tak, jak to miało wyglądać przed tygodniem. Rozmawiamy o urazach, o przygotowaniu do biegów i o kontroli naszego zdrowia. Marek opowiada przy tym własną historię o serduchu, ciśnieniu i „syndromie białego fartucha”. Na koniec sto metrów z Maćkiem w technicznym i szybkim biegu.

Rozciągamy się pod wiatą, rozmawiając o wrażeniach z zawodów i o półmaratonach. Maciek opowiada też o swojej kontuzji, z której pomału wychodzi…Słońce na dobre rozgościło się na niebie, jest naprawdę ciepło…Choć drzewa i krzewy wokół jeszcze „nagie”, a las ażurowy, trudno sobie wyobrazić nawet opady śniegu i lód….Natura już zaczęła sposobić się do wejścia w najpiękniejszą porę roku … 😀 😀

Garmin czuwał…

Rozgrzewka:

Zabawa biegowa:

Kółko po zajęciach:

Wrażenia…

Dumam nad dyspozycją w kontekście najbliższych zawodów. Najpierw Maniacka Dziesiątka, potem kolejne i ostatnie Grand Prix nad Rusałką, a na koniec półmaraton….Chciałbym być w pełni sił, póki co mam pod górkę…Brakuje mi też miejsca w grafiku – a powinienem je znaleźć – na dłuższe spokojne wybieganie. Przydałoby się przed połówką pobiec 18-20km, lub choćby 16 i to w trybie ciągłym, bez postojów…Nie wspomnę już, że nie mam sposobności przyzwyczaić stóp do twardego asfaltu…Sporo różnych wątpliwości błąka się w zakamarkach umysłu….

Jutro mam nadzieję się zrelaksować – chcę się spotkać z dziewczynami, pośmiać i nacieszyć wiosenną aurą. Dołączą, mam nadzieję, również i inne osoby w ramach zajęć…A Magda zapewne będzie z nami na rowerze – niech jeździ, jeśli tylko pozwoli jej to szybciej zaleczyć kontuzję i wrócić biegowo do składu. Tydzień temu było bardzo miło, liczę na powtórkę i nie mogę się doczekać jutrzejszego poranka…. 😀