Herbatka…mrożona 🙂

No i przyszła Arktyka. Dłuuuugo nas oszczędzały wschodnie wiatry, długo aura zachęcała do wyjścia i biegania. Do czasu. Pierwszym symptomem zmian była już niedzielna gołoledź, w poniedziałek szklanka nie ustąpiła, a od wtorku – zamiast rosnąć, słupek rtęci przyjął odmienny kierunek…I tak oto świat wokół zastygł w przezroczystej, obłej i śliskiej skorupie, jakby Królowa Północy przybyła na wielkich saniach i jednym oddechem, jednym gestem ręki zamknęła wszystko w szklistej polewie…Dla nas, biegających, nie miała tym samym litości. I mróz, który sięgnął ponad 10ciu stopni poniżej zera, i miejscami nie dająca żadnej przyczepności nawierzchnia, wielu amatorów ruchu uziemiła w domu….Ale….nie nas 😀 .

Wczoraj, pisząc info na fanpage’u na temat spotkania, zastanawiałem się, co dziś ubiorę…Pewne jest, że będą to 3 warstwy: termo+bluza+wiatrówka…We wtorek podjechałem do Dec’a – wcześniej, po wieczornym klikaniu z Magdą, wpadła mi w oko bluza z kapturem, jakby stworzona do obecnych warunków. Cena wyprzedażowa zachęcała. Kaptur, chroniący przed zimnem, dłuższe rękawy z wycięciem na kciuk – to było coś nowego wśród moich ciuchów. Pojechałem. Kupiłem. Dywagując, co ubiorę, miałem już w głowie nowy nabytek :D. Jedyne, co mnie zastanawiało, to czy na wierch zarzucić jedną z materiałowych wiatrówek Kalenji, czy tą moją ultralekką – i tym samym…ultracienką 😉 . Postanowiłem, że dziś zrobię mała próbę generalną 😉 .

Wczesnym popołudniem, w porze lunch’owej, zrzuciłem szybko „cywilki” i ubrałem ustalony komplet. Dołożyłem jeszcze buff’a z polarkiem, rękawiczki…Mały rekonesans po ogrodzie – będzie dobrze 🙂 , wezmę tylko dodatkowo cienkie rękawiczki również, bo palce najszybciej obrywają….Zbliża się wieczór…

Późnym popołudniem wykrusza się ze składu Magda B….Temperatura przekroczyła już 10 stopni na minusie…Przed 19tą odzywa się nasza Magda – i od razu daj mi pozytywnego kopa – nie waha się, nie kalkuluje – zastanawia się tylko, jak ja wczoraj, co założyć 😀 😀 . Tuż przed samym wyjściem, gdy w moim odpalonym aucie siedzi już Maciek, odzywa się telefon…To Agnieszka…Skrobie auto, a lodowisko przed domem tchnęło w nią wątpliwości. „Będzie ślisko” żali się…..Nie mam jak rozmawiać w biegu 😉 , obiecuję oddzwonić zaraz. Ruszamy, a ja daję telefon Maćkowi – on wczoraj biegał z Piechem nad Rusałką, jestem pewien, że zda właściwą relację Agnieszce, jak tam jest. Tak, jak się spodziewałem – magia Mistrza działa 😀 (i mój smutek w głosie 😉 ) – Aga już jest w drodze… 😉 .

Parking na Lotników. Wyjście z ciepłego auta przypomina skok do przerębli 🙂 . A tu trzeba będzie zaraz pobiec w tych warunkach 😉 . Chłód, co oczywiste czuję w dłonie – dlatego od razu zakładam podwójne rękawiczki, ale też – o dziwo – delikatnie w uda. Reszta jest OK, szyję chroni polarek, a twarz osłania mikrofibra górnej części buff’a. Na osiedlowych szlakach ślisko, nawet bardzo. Maciek radzi spacer, zamiast biegu. Marszowo pokonujemy tunel i zakręcamy w stronę rogatki. Na dole stoi już auto, pewnie którejś z dziewczyn… Kilka zdań i nagle za naszymi plecami wyrasta jak spod ziemi Magda! :D. Błysk oka i uśmiech schowany tym razem pod kominiarką 😉 . Gdy stajemy przy rogatce, w strefie światła, dostrzegam, że rzęsy Magdy się bielą (!) – mróz magicznie je przyozdobił, wygląda nieziemsko 😀 😀 ….

Miałem rację – obok w aucie jest Aga. Gdy nas dostrzega, z charakterystyczną radością wyskakuje na zewnątrz.. 🙂

My właściwie jesteśmy już gotowi do startu…

gdy więc dołącza, Wielka Czwórka 😀 rusza na podbój lodowej krainy 😉 . Mały falstart ma Maciek, który reguluje plecak, ale zaraz do nas dobiega. Stawiamy od początku kroki rozsądnie, staramy się wyczuć, jakie trzymanie oferują nam nasze bieżniki. Mam w Maćkowym tobołku schowane nakładki z kolcami, gdyby miały okazać się niezbędne, ale, póki co, moje buty dzielnie pracują na mój szacunek do nich 🙂 – nawet gdy pod stopami lód, a na nim odrobina śniegu, pozostają niewzruszone 😉 . Brawo. Oby tak dalej. Dziewczyny nie mają już tak różowo, a Pędziwiatr, który konsekwentnie dziś w ubiorze „startowym” do lutowego Półmaratonu Komandosa, w wojskowych „glanach” całkiem „pływa”… Nie ma szans na szybszy bieg i w sumie…bardzo nam to odpowiada 😀 . Teraz to warunki będą dodatkowo nas strofować. A i wreszcie można pogadać bez zadyszki. Co prawda w tej kwestii jest inny problem – akustyczny: chustki i kominiarki tłumią słowa i co chwila trzeba pytać: „Taaak?…Słucham?… 🙂 . Jakoś sobie jednak radzimy.

Świat wokół jest magiczny – biel, a nad głową, rozświetlone łuną miasta, niskie chmury 🙂 . Co chwila zerkam a to do góry, a to na boki. Zachwycam się. Delikatne szczypanie pod oczami, chrzęst śniegu przy każdym kroku, nasze oddechy, para z ust w świetle czołówek, majestatyczna cisza wokół i te drobiny białego puchu, które figlarnie skrzą się, jakby odpowiadały na nasze emocje…. – to wszystko buduje niesamowity nastrój, unosi serce i pozwala całym sobą być tu i teraz, czerpać garściami radość z biegu i bliskości przyjaciół.

Tempo jest idealne – nieśpieszne, wyważone…Nie jest to człapanie – krok jest krótszy, ale i bardziej elastyczny. Odbijam się z radością jak piłka od gruntu, staram się cieszyć każdym ruchem. Próbuję rozmawiać, ale by dobrze słyszeć muszę być blisko. Gdy sam mówię, zsuwam na brodę buff’a. Po połowie dystansu do Strzeszynka troszkę już ta zasłona na usta zaczyna drażnić – optymalne ustawienie znajduję, zostawiając odsłonięty nos, a zakrywając resztę pod nim. Do oskrzeli i płuc trafia w ten sposób powietrze o przyjaźniejszej temperaturze….Na otwartej przestrzeni, tuż za Biskupińską, endorfiny dają o sobie znać – mam ochotę krzyczeć z radości, na szczęście tylko unoszę ręce 🙂 . Dobiegamy do zakrętu w kierunku plaży. Dziewczyny tęsknią już za ciepłą herbatą, ale biegną dalej z nami do pomostu. Maciek dobiega pierwszy i ostrzega, że jest ślisko.

Wreszcie jesteśmy. Znów. W tym miejscu, które nocą jest tak urokliwe…które tak przyciąga… 😉 . Gasimy czołówki. Nie ma co prawda na niebie gwiazd, co z nutą smutku w głosie podkreśla Magda, ale dziś ich nawet nie potrzeba. Magia jest i tak 😀 . Wystarczy wsłuchać się w ciszę, wtopić w otoczenie, na chwilę zastygnąć, jak otaczająca nas, dotknięta zimą, przyroda…i pobyć tam razem 😀 . Kontrast między rozdygotanym biegiem sercem, a katedralnym spokojem tego miejsca jest niesamowity. I te myśli, słowa niewypowiedziane. Wszystko zostaje wewnątrz duszy, jak w skarbcu….

Jest jeszcze coś niezwykłego…Dostrzega to Agnieszka i nie kryje zachwytu 🙂 . Lodowa tafla na jeziorze. Nie ma ona, jak zazwyczaj, mlecznej struktury, ale jest kryształowo przejrzysta!!! Widok niezwykły, szkoda, że nie mogę tego zapamiętać okiem aparatu….i że nie ma warunków, by pobyć tu dłużej – chłód robi się przenikliwy….Truchtamy do kafejki 🙂 . Przy wejściu mijamy dwie panie, które okazują podziw dla naszego biegowego zapału i odporności na aurę 😉 .

Ciepło…przyjemnie…przytulnie…Tak jest wewnątrz 🙂 . Jesteśmy jedyni, możemy się więc gościć. Zanim zrzucimy ciuchy próbuję uchwycić szron na rzęsach Magdy, ale on okazuje się ode mnie sprytniejszy 😉 . Na pocieszenie zostaje i tak piękny kadr… 😀

Mokre części dwóch warstw naszej biegowej garderoby lądują na grzejniku – ja kurtkę również wieszam w pobliżu na poręczy krzesła, korzystając z tego, że niewielka masa pozwoli jej błyskawicznie schnąć. Dziś Magda zamawia dla nas herbatę 🙂 . Postanawiam spróbować tej z konfiturami 🙂 .

Rozsiadamy się wygodnie na swoich miejscach i cieszymy chwilą. Aga zawzięcie walczy ze swoją starą komórką. My uskuteczniamy pogaduchy 🙂

W naszych żyłach przyjemnie już krążą endorfiny 😉

Gdy Aga już uwalnia się od komórki, rozmowa nabiera jeszcze większego kolorytu 🙂 . Pojawiają się zabawne opowieści z antypodów, z podróży w dalekie strony – Agnieszki – o szczurach w Wietnamie i Magdy – o gigantycznych karaluchach 🙂 . Ubaw na całego 🙂 …Słucham, ale równolegle, w duszy po prostu smakuję chwilę…chciałbym zatrzymać „kadr” i tak trwać tu i teraz, z nimi razem, „no limits”….Patrzę na Agę, Magdę, Maćka…na gesty, spojrzenia, na oczy zaszklone, błyszczące, patrzę jak mówią, jak się uśmiechają, jak gestykulują….I wszystko tak bardzo mi się podoba….

Bycie wśród nich niesamowicie wciąga…jest jak daleka podróż od szarej codzienności do pełnego kolorów, życia i emocji świata z odległej galaktyki…Czasem mam wrażenie, że siedząc razem w tym ciepłym i przytulnym miejscu, z zapachem herbaty wokół i uśmiechem na twarzach…moglibyśmy nic nie mówić, a i tak bawilibyśmy się przednio 🙂 . Tak już jest, tak już się w niezwykły sposób dobraliśmy, tak dobrze czujemy się w swoim gronie 😉 😀 .

Filiżanki puste…to niemiły fakt. Troszkę przeciągamy nieuniknioną chwilę, ale w końcu i tak pada pytanie: „No to co?…Lecimy?” ….Dziś szczególnie niechętnie, w obliczu tego, co za drzwiami, podnosimy się z krzeseł. Nasze ciuchy troszkę przeschły i chwyciły ciepła, to łagodzi jakoś bolesne myśli.

Jeszcze rzut oka na Maćka w pełnym rynsztunku…

I tak trzeba przekroczyć (cholerny) próg 😀 …Panie przodem, za nimi Pędziwiatr…Ja bardzo liczę, że Garmin okaże się łaskawy i szybko zamelduje satelity. Wychodzę…Paskudnie zimno, jakbym przelazł z hawajskiej plaży wprost do stacji Arctowskiego na Antarktydzie…W dodatku te dłużące się sekundy ze wzrokiem na cyferblacie 😉 . Zegarek okazuje zrozumienie. Jest wibracja, można odpalać czołówkę i ruszać śladem przyjaciół. Światełka zdążyły się oddalić już na 100 metrów. Nic to – powiedzmy, że okoliczności sprzyjają szybszemu przebieraniu nóżkami. Jeszcze przed lasem jesteśmy razem. Magda  marznie w dłonie..Ja czuję lekki chłód na plecach, ale wiem, że to chwilowe. Aga jest dobrze ubrana, a Maciek z reguły nie narzeka 🙂 . Szybko rozgrzewa nas rozmowa…Gaszę swoją latarkę – przy bieli wokół światło zza pleców z obu czołówek dziewczyn jest wystarczające…Lepiej mi się biegnie, oczy mniej się męczą. Ciekaw jestem, czy pojawi się w połowie dystansu tradycyjne „wiotczenie” łydek 😉 , póki co jest świetnie. Powiem więcej – jest BOSKO!. Endorfiny sprawiają, że energia mnie rozpiera, znów mam ochotę wrzeszczeć 🙂 …Naelektryzowane miastem, czerwone niebo wygląda niesamowicie! Na śliskich kilkuset metrach otwartej przestrzeni dziewczyny, w trosce o nogi, mocno zwalniają, niemal do marszu, ale już przy stadninie wracamy do spokojnego truchtu. Biegnie się wspaniale – żadnych efektów ubocznych pauzy, żadnego wychłodzenia. Tylko buff na twarzy komplikuje życie, ale to drobiazg 😉 . Momentami pogaduchy gasną, a wtedy wsłuchuję się w melodię naszych rytmicznych kroków…Jest mi tak dobrze….

Za Lutycką serce rośnie. Wróciliśmy „do siebie”. Zwalniam, zrównuję się z dziewczynami, chcę biec z nimi, cieszyć się kilkoma ostatnimi chwilami dzisiejszego spotkania. Nad Rusałką jasno, albo to tylko takie wrażenie, gdy zbliżamy się do skupisk ludzkich 🙂 . Zakręcamy. Mostek, prosta, potem podbieg. Za nim oglądam się za siebie, sprawdzam, czy Aga nie zostaje, ale obie lampki trzymają się dzielnie tuż tuż 😉 . Czuję się wybornie, więc mogę troszkę „poświrować” – jak tylko kończy się wypłaszczenie i zbiegamy do podstawy podbiegu do torów, przyspieszam i wydłużam krok. Zgodnie z przypuszczeniem, Pędziwiatr towarzyszy mi jak cień. Dynamicznie, szybko, ale nie na maxa, wspinam się w górę…Przy torach chcę zastopo:D w stronę auta Agi i zawracam.

Rozciągamy się, ale nie mamy zamiaru się hibernować. Zgromadzonego ciepła starczy na chwilę, ale przy takim mrozie wychłodzenie następuje szybko. A ja chcę zrobić nam jeszcze pamiątkowe foto – szalonej, niesamowitej, jedynej w swoim rodzaju, kochanej ekipy 😀 😀

Dziewczyny rozśmieszają, my podchwytujemy – aż mi się ręka trzęsie przy „spuście” migawki 😉 ….

Aga odwozi Magdę – proponuje i nam podwózkę..W pierwszej chwili dziękujemy, ale gdy pada zachęta: „A ja mam ciepłą herbatę 😉 „, natychmiast zmieniam zdanie 😀 . W aucie jest przytulnie, a ciepło z termosu z każdym łykiem rozchodzi się po ciele. Bosko. Oszukujemy czas, bo ciężko nam się rozejść. Aga spontanicznie, ale uroczo przyznaje: „Boże, jak myśmy się świetnie dobrali!”. Fakt, to coś wyjątkowego…..Jedziemy pomału uliczkami wśród domów jednorodzinnych. Magda wyskakuje, a my jej machamy na pożegnanie. Zazdroszczę jej tej wanny i gorącej kąpieli już za kilka chwil 🙂 – .nasza droga do przyjemności jeszcze potrwa 😉 …Wyskakujemy na przystanku przy Lotników i machamy z kolei Agnieszce….Teraz już tylko szybko do mojego auta i do domu. Niestety………….

Chciałbym, aby takie chwile…takie wieczory się nie kończyły….Jak bardzo to nasze bieganie mnie zmieniło… 😀

Garmin przetrwał mróz…

Wrażenia….

Kiedy zaczynałem swój powrót do biegania, miałem skromne cele, nie bujałem w obłokach, chciałem po prostu pracować nad sobą i świetnie się bawić. Zadziwiające, jak niewiele się w moich oczekiwaniach zmieniło. Byłem sam, teraz mam wspaniałych, wesołych przyjaciół. Podziwiam ich i zachwycam się nimi. Razem odnaleźliśmy w tej aktywności to, co czasem w życiu gdzieś się zapodziewa, znika, co można łatwo zgubić – pasję i głód przeżywania czegoś nowego…..

Taaaak……bieganie stało się NASZĄ WSPÓLNĄ PRZYGODĄ 😀 …..