Bieganie bywa..ryzykowne 😉

Właściwie od niedzieli jedną rzecz robiłem rzetelnie i bez reszty…Pracowałem? No właśnie nie. Zajmowałem się domowymi sprawami? Też nie. Nic z tych rzeczy….Od niedzieli bezustannie i przy każdej okazji…myślałem „biegu dla Magdy” 🙂 . Po części dlatego, że chciałem to opisać, a to prowadziło do analiz i przemyśleń, zadumy nad taktyką…a po części dlatego, że tamto uczucie, z mety zawodów, wciąż we mnie dźwięczy….A że miłe to uczucie, nie chciałem tego zagłuszać. Bez końca czytałem o bieganiu, oglądałem i choć kolejna dawka ruchu dopiero przypadła na dziś dzień – niestety koszykówka odroczyła się o dwa tygodnie z przyczyn remontowych, a wtorkowa siłownia wypadła przez inne obowiązki – to ja przez tych kilka dni od początku tygodnia w myślach wciąż biegłem 😀 😀 . Dziś wreszcie ponownie miałem założyć buty i spotkać się z bohaterami maratońskiej opowieści 😀 .

Dzień zapowiada się pogodowo przeciętnie, po południu może przetoczyć się front z opadami. Liczę, że meteogram ICM okaże się precyzyjny i deszcz zjawi się, gdy już będziemy…pod prysznicami 🙂 . Niestety już z rana okazuje się, że prognozy swoje, życie swoje…kapać z nieba zaczyna jeszcze przed południem 🙁 🙁 ….Umówienie jesteśmy na 18:10, więc z niepokojem śledzę to, co za oknem…Bieganie w deszczu oczywiście grzechem nie jest – właściwie po kilku chwilach człowiek przestaje zwracać uwagę na przypadłość aury (zwłaszcza w naszej wesołej gromadzie 😉 ), jednak bieganie w ciężkich od wody ciuchach prowadzi do szybkiego wychładzania i przyjemnością nie jest. A mi się marzy bieg z przyjaciółmi w bardziej komfortowych warunkach 😀 .

Po obiedzie, zamiast wracać do obowiązków w pracy, zasiadam….do kontynuacji opisywania maratonu 😉 ….Zatracam się w tym bez reszty, bo każde słowo znów mnie przenosi na te gwarne ulice, do walecznych chwil….Nie mogę się oderwać od laptopa, ale w końcu już muszę to brutalnie zrobić, bo na zegarku wybiła 17:30…Robi się krytycznie późno…

Tuż przed wyjściem smutne zaskoczenie – Magdę załapały kłopoty zdrowotne i dziś się nie zjawi…Wielka to szkoda, bo jest Naszą Bohaterką i chciałem powspominać już „na spokojnie” niedzielną przygodę 🙁 . Mam nadzieję, że niedyspozycja jest chwilowa i w weekend do nas wróci…..Nie będzie też Przema, bo leci na tygodniowy urlop…Szykuje się skład: Aga, Maciek, Adrian i ja. No chyba, że któryś z zesżłotygodniowych gości do nas zawita 🙂

Pędzę na Lotników. Czasu znów mało, ale mieszczę się w limicie. Ubrałem na siebie termo i na to koszulkę techniczną, teraz, stojąc przy aucie i mając pod ręką wiatrówkę, zastanawiam się, czy ją ubrać zamiast koszulki, czy nie. Jest wilgotno, na zachód słońca trochę niebo się przeczyściło, ale kolejne chmury nadciągają (zgodnie z prognozą), więc podczas godziny treningu może nam pokropić. Problem w tym, że jest ~10stp. a więc ciepło, w kurtce będę się grzał…Rezygnuję, najwyżej zmarznę 😉 . Rozgrzeję się rozmową 😀 ….

Zbiegam do rogatki…Niespodzianka – jest kolega naszych dziewczyn, Darek, który zbiegał do nas w niedzielę z trasy maratonu, by się przywitać 🙂 …

Adrian ma ze sobą czołówkę, którą zamówił, a która ma defekt – przez chwilę ją oglądam, wszystko wskazuje, że ma źle polutowane kabelki i dlatego świeci na raty…Trzeba reklamować…

Ustalamy trasę. Jesteśmy zgodni co do Strzeszynka, ale proponuję tym razem „zaatakować” górą, tj. przez tereny Woli i szlakiem bliżej trasy kolejowej, a wrócić normalnie. Wszyscy się zgadzają, więc ruszam przodem. Biegnie ze mną Maciek i Adrian, Aga z Darkiem rozmawiają i zamykają tyły.

Nie lubię tego pierwszego odcinka – tu biegnie się miękkim, chwilami trudnym, piaszczystym terenem, rozjeżdżonym przez końskie kopyta. Za dnia można precyzyjniej kluczyć po trawie, ale teraz to trudne…Z przyjemnością mijam barierkę i wprowadzam ekipę na ubitą drogę pomiędzy domami. Za chwilę przekraczamy obwodnicę. Resztki światła dziennego na nic się nam już przydają, biegniemy przy zapalonych czołówkach – Aga wspomaga Darka, ja obu chłopaków, bo Pędziwiatr niestety swoje światełko zostawił w domu….

Obawiałem się, że mocno zmoczymy buty w trawach, ale nie jest tak źle. Biegniemy „gęsiego”, ale gdy dzielę się wrażeniami z niedzielnego supportu, Maciek biegnie lekko z boku, by aktywnie w opowieści uczestniczyć…Kierunek jest mi dobrze znajomy, biegłem tedy wielokrotnie, ale za dnia…Teraz trasa wymaga większej uwagi. Póki co wszystko układa się dobrze, tempo nie jest wymagające, bo Aga prosiła, byśmy dziś się nie spieszyli tak, jak ostatnio. Faktycznie 5:30-5:40 weszło już nam w krew 😉 😉 …Jest więc teraz ponad 6:00, co pozwala zupełnie spokojnie pogadać…Znajomość trasy pomaga mi prowadzić grupę bez przeszkód….Wyłaniamy się z mroków lasu na asfalt..Tu ulica Beskidzka może nas przeprowadzić przez tory i dalej zaciągnąć do Kiekrza, ale to trasa na dłuższy wypad – my kierujemy się twardą nawierzchnią w stronę Biskupińskiej, która sprowadzi nas do „biegostrady”…Tłuczenie cennymi stopami po czarnej nawierzchni nie jest moim ulubionym zajęciem, więc aby je ograniczyć, skręcam w prawo, w niegdyś ogrodzony fragment lasu, a dziś – kawałek ziemi niczyjej (przynajmniej na taki wygląda…) . Grupa podąża za mną. Ścieżka jest tu dość wąska, całość to taki skrót na przełaj, zamiast biegu asfaltem po literze „L”. Jestem na przedzie, Maciek rozmawia ze mną, korzystając z mojego jasnego „kręgu” i jest za mną lekko z lewej, za nami Adrian, a kilka metrów z tyłu Aga z Darkiem.

Właśnie kontynuuję opowieść maratonową, gdy nagle Pędziwiatr się potyka…Nie wygląda to jakoś szczególnie, ot, jakby zahaczył o korzeń i zaraz miał złapać równowagę, okazuje się jednak, że to, co za dnia może wydawać się proste, po ciemku, bez własnego światła na czole, już takim nie jest…W ułamku sekundy Maciek ląduje na wyciągniętych dłoniach i pewnie spokojnie by się podniósł, gdyby nie to, że trafił dłonią…na gwóźdź… 🙁 🙁 – ktoś porzucił na ścieżce kawałek mebla, najeżony „niespodziankami” i przysypany liśćmi był zupełnie niewidoczny….Gdy nasz przyjaciel się podnosi, w pierwszej chwili wszystko wydaje się ok, bo rękawiczka jest nietknięta (!), gdy ją jednak zdejmuje, prawda jest brutalniejsza. Gwóźdź, który się wbił pod palcami, zrobił spustoszenie na długości około 4ech centymetrów, a rana jest głęboka, jak cięta brzytwą….Oceniamy sytuację…Szybka burza mózgów, kilka pomysłów na powrót – bo biec już dalej, rzecz jasna, nie będziemy. Aga proponuje, że zostanie z Maćkiem, a my szybkim tempem wrócimy po auto i przyjedziemy po nich….Spekulacje ucina sam Pędziwiatr – zaciska dłoń, zęby i oznajmia, że spokojnie możemy wracać razem po trasie, którą przybiegliśmy…Fakt, rana nie krwawi obficie, więc przystajemy na to…Mamy za sobą 3.4km i tyle samo, by dotrzeć do rogatki, skąd rozpoczynaliśmy bieg. Po chwili biegu w ciszy, zaczynamy rozmawiać, by czas szybciej zleciał…Tym razem podwójnie uważamy, by nic więcej nam się nie przytrafiło…Znów jestem na przedzie, znów prowadzę…W duszy wyrzucam sobie, że mogłem nie kombinować dziś i pobiec zwykłym szlakiem – to, co się zdarzyło jednak, mogło się przytrafić każdemu i gdziekolwiek…Marne to pocieszenie…Tym razem „piaski Woli”, które musimy pokonać na ostatnim odcinku, po prostu mnie wkurzają…Znów kłania się brak naturalnego oświetlenia….Szczęśliwie, bez kolejnych przygód, docieramy do auta Agnieszki. Ustalamy, że najbliższą czynną „urazówkę” mamy na ulicy ulicy Lutyckiej – Aga deklaruje się zabrać tam Maćka, bo sama niedaleko mieszka. Ja tymczasem pędzę sprintem do swojego samochodu po drugiej stronie Dąbrowskiego, by pojechać ich śladem. Do szpitala jadą też już rodzice Pędziwiatra, do których zadzwonił i którzy go odbiorą.

Wskakuję do samochodu jak pilot z Krzesin do F16, natychmiast rozpoczynam kołowanie i start….Do szpitala nie jest daleko, dziesięć..może kilkanaście minut, uwzględniając sygnalizację uliczną…Z parkingu przed wjazdem robię przebieżkę do ambulatorium. Maciek z Agą już czekają na przyjęcie…

Nikt nie lubi szpitali, co oczywiste, ja mam jednak szczególną alergię….Tam uświadamiam sobie dobitnie, jak ważnym jest dbać o zdrowie, by bywać tu jak najrzadziej…Urazówka wpływa na mnie dołująco, w korytarzu jest kilka osób z bólem i różnymi dolegliwościami…Ciarki przechodzą po plecach…Maćkowi zakładają kilka szwów, dają zastrzyk przeciwtężcowy, opatrują ranę i możemy przejść już w stronę drzwi, by poczekać na rodziców. Aga żegna się, nie ma już dziś ochoty na dalsze bieganie…Ja czekam na Maćkową familię, z która razem wędruję na parking.

Gdy wracam, w głowie kołaczą się różne myśli „co by było, gdyby”, ale staram się otrząsnąć. Stało się i teraz musi się szybko zagoić.

Jestem w dylemacie. Czuję się jak człowiek zbudzony pośrodku miłego snu, mający ochotę przyłożyć znów głowę do poduchy…Mam jeszcze sporo energii i ochoty na bieganie, zostawiliśmy za sobą dopiero niecałe 6.5km…Tylko…czy chce mi się biegać samemu??…Na wszelki wypadek odbijam z Niestachowskiej na Golęcin, by „pozastanawiać się” w pobliżu Rusałki…Za szkołą „pancerniaków” przystaje na bruku i szybko rozważam „za i przeciw”….Dobrze. Pobiegnę, ale małe kółko. Szybkie kółko! 🙂 . Jeszcze kilka chwil temu wyłuszczałem Agnieszce, jakie niebezpieczeństwa może nieść za sobą solowe nocne penetrowanie lasów , a teraz decyduję się zrobić samotną „dokrętkę” :D…Jestem niekonsekwentny 😉

Nie chciałem porzucać auta w ciemnych zaułkach, stawiam go więc vis a vis baru, w którym onegdaj Anita zorganizowała spontanicznie przedświąteczną, opłatkową herbatę 🙂 . Ruszam. Najpierw asfaltem z górki, potem z kolei podbieg i kładka nad torami. Zagłębiam się w las, korzystając znów ze znajomości terenu. Chcę szybko, ale nie chcę przedobrzyć – przypadek Maćka był dziś przestrogą…Wybiegam w okolicy gastronomii i dalej kontynuuję trasę śladami naszych niedzielnych spotkań. Zostawiam jednak w spokoju „cypel”, chcę dołożyć z 5 kilometrów, ale z jego pominięciem…Gdy jestem za podbiegiem, na odkrytym plateau, pierwsze krople, które mnie dopadły wcześniej, przechodzą w deszcz…Nie jest on mocny, male sam jego fakt wpływa na mnie depresyjnie….Jestem tylko ja, mój świetlisty krąg, który teraz przecinają w różnych kierunkach deszczowe drobiny, ponury, ciemny las wokół i…żywej duszy. Nie spotykam nikogo. Nie dziwi mnie szczególnie, bo aura taka, że nawet pies zatrzasnąłby na amen swoja budę, by panu nie przyszło do głowy go czasem wypędzić na dwór 😉 😉 …Myślę teraz tylko o tym, by jak najszybciej zakończyć tą „nierówna walkę” 🙂 .

Od chwili, gdy minąłem znajomą gastronomię, narzuciłem mocniejsze tempo, 5:00-5:30, teraz jeszcze je podkręcam, zegarek pokazuje mi 4:40-5:10…Męczę się, ale to nie ma znaczenia – na Golęcinei czeka na mnie auto, a w domu prysznic. Króciutka, 15-sekundowa pauza przy mostku na wyrównanie oddechu i znów w las, tym razem wolniej, tym bardziej, że teren się wznosi. Na kulminacji, czyli kładce, znów mikro-przerywnik i w drogę….Ostatni kawałek asfaltu, pokonuję „na dobicie”, od 5:00 do ciut powyżej 4:10 na finiszu. Zwalniam dopiero na dojściu do parkingu….Pada. Pogoda wielce nastrojowa 😉 . Znajduję kawałek daszku przy zamkniętym sklepiku i tam się rozciągam. Pragnienie powrotu wygrywa…Byle jak najszybciej pod prysznic…byle pod ciepły prysznic…………..

Garmin wszystko widział…

Wypadkowy odcinek:

Dokrętka nad Rusałką:

Wrażenia…

Te dziś są akurat bardzo konkretne. Pomysł innego wariantu trasy do Strzeszynka, niż ten prowadzący szeroką, znaną ścieżką, okazał się niewypałem z racji zastawionej przez „małorozumnych” ludzi pierwotnych, wyrzucających meble do lasu, pułapki…Dobrze jednak, że ta lekcja, choć fizycznie bolesna dla Maćka, okazała się ogólnie łagodna – rana się zagoi, a mogło być gorzej. Nauka jest taka, że na nocne, lajtowe bieganie, trzeba wybierać zakątki znane i często penetrowane. Nocą na mniej uczęszczanych szlakach mogą czyhać niebezpieczeństwa….

„Dokładka”, jaką zafundowałem sobie wokół jeziora, odnotowała się jedynie w statystykach, dokładając kilka kolejnych kilometrów do przebiegu. Ani aura, ani okoliczności, ani nastrój wewnętrzny, nie zaznaczyły się szczególnie w mojej biegowej historii. Niegdyś sprawozdawca sportowy, relacjonujący jedno ze spotkań ligowej kolejki piłkarskiej, wypowiedział najkrótszy komentarz, jaki słyszałem: „jedyne, co można powiedzieć o meczu X z Y jest to…że się odbył” 😀 …

Moja „dokrętka” również się odbyła. Koniec. Kropka.

Obecność obok moich uśmiechniętych dziewczyn, czy rozgadanych kolegów jest bezcenna. Bez nich…bieganie…jest jak czarno-biały film „W Starym Kinie”…Niby bywają arcydzieła, ale któż pragnie je namiętnie oglądać??? Ja wolę namiętnie biegać z nimi :).