Między deszczem a…deszczem 🙂

Przyzwyczajenie jest podobno drugą naturą człowieka 🙂 . Przywykłem do przyzwoitej biegowej pogody. Faktycznie, od jakiegoś czasu weekendowe poranki, jeśli nie słoneczne, to są z reguły jeszcze przyzwoicie ciepłe, a na pewno suche.

Podciągam roletkę w oknie i przez chwile próbuję zrozumieć widok: kałuże z bąbelkami powietrza?..znaczy – pada….gałęzie się chwieją?…znaczy – wieje… 🙁 . Ciężko to jakoś do mnie dociera, ten widok jest mi jakoś obcy….Parzę sobie kawę i dochodzę do siebie po tym pierwszym szoku. Jak tu się ubrać? Termo + wiatrówka??…Nie no, przesada, jeszcze nie jest tak zimno…Zaglądam do ogrodu – faktycznie zimno nie jest, ale i przestało nawet kropić…No!…To rozumiem, można się zbierać na trening.

Zajęcia na odkrytej bieżni przy siąpiącym deszczu byłby mniej przyjemne, teraz jest nadzieja, że mimo ciemnych chmur uda się jakoś przejść przez nie suchą nogą…..Parkuję i od razu witam się z Dorotą. Rozmawiamy o czwartkowym bieganiu w drodze na tartan. Z daleka wyglądało, że jest raptem kilka osób, ale jak spod ziemi wyrastają znajomi 🙂 . Czekamy. Yacoola też jeszcze nie ma. Wykorzystuję chwilę i zagaduję Agę, a Marek robi zdjęcia 🙂 .

Na płycie stadionu widać, że noc i poranek były deszczowe…

Kiedy jest nasz już spora grupka, Agnieszka zaleca dwa kółka rozgrzewkowe – część z nas rusza pod prąd, ja klasycznie. Mijamy się w truchcie po 200m 🙂 . Podczas drugiego kółka dociera Yacool, mamy więc komplet trenerski. Po 800 metrach wracamy do ławeczki, zaczynają się właściwe zajęcia.

Dziś sporo czasu poświęcimy na ćwiczenia, które wykonują sprinterzy i biegacze różnych dystansów, poprawiając dynamikę i motorykę.

Zaczynamy od klasyki, czyli wymachów ramion, kroku dostawnego, przeplatanki i innych ćwiczeń wprowadzających…

Potem przechodzimy do skipów A-B-C, co któryś kolejny krok, a potem co każdy. Wszystko na przestrzeni 20tu metrów tartanu. Aga akcentuje, by wszystkie ćwiczenia robić ze śródstopia (zresztą z pięty byłoby niezwykle ciężko) i koryguje nasze poczynania na bieżąco…

Lubię „skipować” 🙂 . Zawsze podobała mi się rozgrzewka lekkoatletyczna, gdzie zawodnicy energicznie, lekko i bardzo rytmicznie wykonywali serie podobnych ćwiczeń. Jeszcze fajniej było widzieć to na żywo, tu obok nad Rusałką, w wykonaniu juniorów i juniorek przygotowujących się do zawodów. Chciałbym robić to podobnie perfekcyjnie… 🙂

Zapraszają nas płotki..

Było intensywnie, teraz będzie dodatkowo…ciekawie 🙂 Króciutkie wprowadzenie….

..potem prezentacja w najlepszym wydaniu 🙂 …

i czas samemu zabrać się do pracy 😀 …

Powiem tak – płotki nie są tym, co mógłbym nazwać swoją specjalnością 😀 . Zawsze byłem kiepsko rozciągnięty w biodrach i miałem kłopot z typowym siadem płotkarskim. Teraz też, gdy przychodziło mi podczas ćwiczeń niedzielnych z Moniką siadać w ten sposób, nie wychodziło mi to najlepiej. Ot, taka uroda. Aga uroczo pokazała, jak przenosić nogę nad płotkiem, ale moje nogi są konformistyczne, nie zawsze chcą wykonywać to, czego od nich oczekuję 😉 😉 … Próbuję ćwiczeń z boku, dla bezpieczeństwa 😉 …W pewnej chwili jednak idę na całość 😀 i gdy mamy połączyć ruchy obu nóg przechodząc nad płotkami, wybieram kurs na wprost…Cóż, jakoś mi…za blisko te płotki 🙂 …. Przypominam sobie…o potrzebie zrobienia kilku zdjęć 😀 😀 .

Najlepsze Agnieszka uszykowała na koniec 😀 . Teraz czeka nas przechodzenie pod ustawionymi na wysokości ok. 70-80cm płotkami – ćwiczenie proste i oczywiste, gdy ma się metr sześćdziesiąt, jest się szczupłym i zwinnym jak gekon 😉 . Ja bardziej kojarzę się gabarytem i lekkością z emerytowanym nosorożcem, więc to ćwiczenie jakoś specjalnie dedykowane dla mnie nie jest. Próbuję więc „prześlizgnąć” niczym bizon-zwiadowca, na czworaka, autoironizując i w finale wstając z płotkiem na barkach 🙂 ….Sporo jeszcze pracy przede mną 😀 😀 i wygłupy nie odwrócą uwagi 😉 .

Zanim pada sakramentalne „to na dziś wszystko” swoje trzy grosze dorzuca Yacool, który dziś pozostawał nieco w cieniu. Wie, czego nam jeszcze potrzeba 🙂 . Kilka serii podskoków na śródstopiu wskazuje, do czego powinniśmy wracać na każdym treningu. W formie zabawy lub ćwiczeń rozluźniających. To ważne, bo odbicie od podłoża jest w bieganiu kluczowe.

Zanim wszyscy się rozchodzą rozmawiam chwilę z Agnieszką. Pogoda na przekór porannym przypuszczeniom, wyraźnie nam sprzyja, jest ciepło i może nawet przez chmury przedrze się słońce – w takich okolicznościach aż nie chce się kończyć zajęć!! 😀 ….

Jak po każdej lekcji u najlepszych nauczycieli, przychodzi pora na próbę praktyczną, czyli ustawiczną pracę nad sobą 🙂 . Rusałka czeka!. Z bieganiem dziś nie mają jeszcze ochoty rozstawać się też ani Dorota, ani Marek-Bliźniak 🙂 . Umawiamy się więc jeszcze na kilka wspólnych kilometrów…

Mała prezentacja naszego obuwia dla tych, którzy jeszcze nie widzieli… 😀 😀

i możemy brykać :). Tym razem faktycznie spokojniutko zaczynamy i udaje się to tempo utrzymać. W sumie bieganie w I zakresie (o ile u mnie w ogóle to możliwe) wcale nie jest takie łatwe 🙂 , chyba, że ma się doborowe towarzystwo. Świetnie nam to idzie, tempo dostosowujemy do rozmowy 🙂 . Gdy próbuję robić zdjęcia okazuje się jednak, że dla migawki jesteśmy…za szybcy 😀 😀

Wiem od Łukasza, który kończąc długie wybieganie, zawitał na BBLa, że po nocnych deszczach południowy brzeg jeziora jest błotnisty (co było zresztą widać po moim koledze 😉 ) . Krótka wymiana zdań i postanawiamy pobiec w stronę Strzeszynka, nie do samego jeziora, ale do Stadniny i tam zawrócić. Uzbieramy „dychę” :), a trasa powinna być sucha.

Jest sympatycznie, tempo nie przekracza 6:30. Słucham, jak oddycha Dorota i wiem, że szybciej nie ma sensu, wszyscy mamy się świetnie bawić i tak jest 🙂 . Pod koniec pierwszej „piątki” korci mnie trochę, by zrobić szybszy odcinek – taki akcent nim zatrzymamy się przy Biskupińskiej. Moim przyjaciele nie mają nic przeciw, spoglądam na zegarek i ruszam…

Przyjmuję takie założenie: nie narzucam prędkości, najpierw próbuję się rozpędzić tak, by biec swobodnie i luźno. Nie ma to być tempo przebieżki, ale odrobinę wolniej, by zmęczenie nie narastało tak gwałtownie. Tak, jakbym chciał biec np. w zawodach GP 😀 ….Do miejsca zbiórki mam niecały kilometr – dystans w sam raz. Rozpędzam się, a gdy już wszystkie założenia mam zrealizowane i biegnę, jak zamierzyłem, rzucam okiem na Garmina: 4:40 😀 . No, no – skoro tak fajnie mi to wychodzi, muszę popracować interwałowo nad utrzymaniem tego tempa 🙂 . Na dobiegu do tablicy informacyjnej wciąż udaje mi się wytrzymać protest ciała i przyznam się, że mam z tego radochę 😀 😀 . Zatrzymuję się u celu i zaraz zaczynam się rozciągać…Po chwili jesteśmy w komplecie i ćwiczymy razem. Pauza nie jest za długa, ale pozwala odpocząć. Wracając podsuwam pomysł, by ze ścieżki odbić w lewo i obiec duże pole/łąkę, którą już niegdyś „zaliczałem” z obydwoma Bliźniakami. Sprzeciwu nie ma, więc wyprowadzam grupkę wąską ścieżką, pnącą się trochę w górę, na skraj lasu i jego brzegiem dobiegamy do rozdroża. Odwracam się, by złapać w kadr przyjaciół 🙂 …

Długa prosta na obrysie prostokąta, piaszczysty zbieg i znów jesteśmy na „biegostradzie” 😀 …Nawet na obwodnicy auta same zatrzymują się, by nas przepuścić – BYĆ BIEGACZEM TO PRZYWILEJ I ZASZCZYT 😀 . Na dobiegu do Rusałki jeszcze jedna próba złapania w obiektyw moich towarzyszy…..

…jednak wciąż…za szybcy 😀 ….

Gdy zbliżamy się do gastronomii i zostaje nam ostatni kilometr, postanawiam ponownie przyspieszyć. Odwracam się i mówię „Do zobaczenia przy mostku!” 😀 . Czas znów dać sobie troszkę w kość 😉 …4:30-4:40…”Luźno, Panie Pawle…ręce swobodnie pracują, nie całe ramiona…stopy sprężyście, ze śródstopia…biodra pracują, krętarze do przodu…rytmicznie, spokojnie…dłuższy krok….o tak, własnie tak…” 😀 – powtarzam sobie i z wielką radością prę naprzód…Jeszcze 500 metrów, jeszcze 300…200…Widzę mostek, nie zwalniam…Robię to dopiero tuż przy nim, ale że brakuje mi kawałka do równych 10ciu kilometrów, schładzam się jeszcze w tempie 6:30 na odcinku kilkuset metrów. Wcześniej mijam Michała, który kończył swoją przedmaratońską 30tkę :)..Pozdrawiamy się 🙂 . Gdy wracam do mostku, Dorota i Marek już się rozciągają. Ależ się świetnie czuję!! Endorfiny działają 😉 😉 .

Dziś nie mogę dłużej tu zabawić – czeka mnie ślub mojego przyjaciela, Macieja, do którego zaglądam na siłownię i basen, osoby, którą znam od dzieciństwa i której dzisiejsze święto jest po części i moim :D. Nie mogę się spóźnić 🙂 .

Zabieram Marka ze sobą na Grunwald, a potem jeszcze wizytuję sklep po niezbędne zakupy. Jeśli dziś, na weselu, utrzymam fason, jutro z rana będę znów biegał 😀 . Właściwie – nie ma innej opcji 😀 . Tym bardziej, że umówiłem się nawet godzinę wcześniej z Dorotą. Tak, tak – w życiu trzeba iść pod prąd i stawiać sobie wyzwania, nawet na ślubie 🙂 . Wtedy łatwiej się mobilizować 😉 …

Garmin się przypatrywał…

Wrażenia…

Po raz kolejny wszyscy jesteśmy zgodni – zajęcia BiegamBoLubię, pod dowództwem Agnieszki i Jacka – SĄ ŚWIETNE!! Bardzo dużo wnoszą do naszego biegania, porządkują je. Gdy każdy z nas rusza po nich na ścieżki, stara się pracować nad sobą, coś sobie powtarza w głowie, jakiś detal dopracowuje…A jest jeszcze tak wiele do poprawienia, nawet, jeśli – tak jak ja – biega się rekreacyjnie, dla siebie 🙂 .

Gdy docieram przed kościół, niebo obficie płacze….Los był łaskawy dla nas dziś 😀 …Pozwolił nam biegać pomiędzy jednym a drugim deszczem 😀

Czekam na jutrzejszy poranek. Niecierpliwie 🙂 .