…Z największym trudem….

Chwila. Ulotna. Niepowtarzalna. Cała sztuka życia, to zrozumieć, że nie wróci. I uszanować ją. Chwytam chwile. Od tak dawna…Mam poczucie upływu czasu, który wprost przecieka przez palce, nawet, gdy się go wyciska jak gąbkę. Chwile bywają cudowne, niezapomniane…Po nich często występuje żal do losu, że odchodzą, ale też radość, że były dane i że się je pięknie przeżyło…Chwile też bywają trudne, a nawet bardzo…Też odchodzą w pamięć, ale rezydują tam niechciane. I przynoszą ból i gorycz… Czytaj dalej →

…Powrót…do pisania…Być może 😉 …Może teraz będzie krócej, „esencjonalniej”…mniej będę „przynudzał” 😉 ….Kiedyś, u zarania, biegłem do kompa i podłączałem palce do klawiszy klawiatury niemal natychmiast po treningu…Żeby przeżycia były jeszcze gorące!…żeby dzielić się nimi niemal na żywo…Działo się tak, bo wiedziałem, że ktoś to czyta, że ktoś np. poniedziałkowy poranek zaczyna od kawy i lektury tego, co tu przelałem…rozkodowanych emocji….:) , że to zapis wspólnych chwil, a nie tylko kolejna sucha relacja z samotnego truchtu..Może teraz będzie inaczej, bardziej syntetycznie…pewnie tak…Czas popłynął, świat wokół skierował swoje fascynacje gdzie indziej, wzrok powędrował w inne strony…Ja niewiele się zmieniłem, często i gęsto sam ze światełkiem przemierzam niegdyś wypełniane gromadnym śmiechem wieczorne szlaki….Nie poddaję się…Może dlatego zdarzają się czasami, jak niezwykły bonus od losu, chwile takie, że wszystko wraca – dawana radość, łomot serducha, nieodczuwalne zmęczenie… najpiękniejsze endorfiny, jakich doznawałem….doznaję niezmiennie wciąż…za jakimi tęsknię….bo „samotność biegacza” nie jest w moim przypadku radością….Tak było właśnie we wtorek…..

************

To piękny czas na bieganie…. Czytaj dalej →

…Gradem w twarz…

Do wczoraj jeszcze głęboka jesień, dziś zdecydowała się uchylić duszę i wpuścić kilka promieni. Nawet więcej 🙂 … Tak naprawdę stał się cud – słońce gwałtownie rozsunęło chmury i z bliska zaświeciło w zdumioną twarz. Życie zaskakuje, również pozytywnie. Zastygłem w bezruchu, by chwili nie płoszyć, błyskawicznie nastawiłem się na odbiór nawet mikro-bodźców, jakbym po wielodniowej włóczędze po pustyni nagle znalazł się w oazie, w cieniu palmy, dostał do ręki chłodnego drinka…Niespodziewana i aż paraliżująca w zalęknieniu odmiana, ale mam świadomość, że potrwa ledwie chwilę…potem wrócę na piach…I tak się dzieje. Zostają mile zawroty głowy, powodujące lekką, acz przyjemną, dezorientację… Czytaj dalej →

…Puls życia…

Wiosna…Uwielbiam ten czas. Uwielbiałem?…Nie wiem, co mam napisać. Zawsze oznaczał przełamanie trudnego czasu, mroźnego, śnieżnego i nadejście ożywienia, radości w sercu, ptaków, zapachów i tego cudownego podniecenia na myśl nie tylko o wyjściu do lasu, bieganiu, ale chyba na myśl o wszystkim…Hormony? Na pewno…One też się budzą z letargu…Emocje?…O tak!….Radość życia wyrażana wszystkim….

Czytaj dalej →

…Maniacka Dziesiątka…

…Gdzie się podziały kolory?…Zawieszam nieruchomo wzrok daleko przed przednią szybą auta….Migają samochody, jeden za drugim…Przechodzą ludzie…Pojedynczy biegacze…Kibice…Jakby w zwolnionym tempie….Wtulony w fotel, wypełniony po brzegi pięknym, poruszającym głosem Hani Banaszak, zasłuchany w znamienną frazę, która dotyka głębi duszy i uwalnia łzy….opieram głowę o boczny słupek….Sporo czasu, niemal półtorej godziny do biegu….Mogę siedzieć, chcę siedzieć, właściwie nigdzie nie chcę iść…Nie mam ochoty na bieg…Niewiele dziś spałem, wczoraj też…Mijają minuty, jeden kwadrans, drugi…Emocje, posłuszne grawitacji,  płyną wąziutką strugą…. Czytaj dalej →

…Ta ostatnia prosta…

Nie, nie o śmierci będę pisał…bez obaw 😉 . Przynajmniej nie o tej dosłownej 😉 ….

…Z tym bieganiem to jest tak, że ta część moich znajomych, która nie ma ze mną częstszego kontaktu – czyli niemal wszyscy 😉 – albo boi się mnie zapytać banalnym „co słychać?”, albo uznaje to za bezsensowne, bo wydaje im się, że mogą usłyszeć tylko jedną odpowiedź: „no co, biegam…”. Czytaj dalej →