…Puls życia…
Wiosna…Uwielbiam ten czas. Uwielbiałem?…Nie wiem, co mam napisać. Zawsze oznaczał przełamanie trudnego czasu, mroźnego, śnieżnego i nadejście ożywienia, radości w sercu, ptaków, zapachów i tego cudownego podniecenia na myśl nie tylko o wyjściu do lasu, bieganiu, ale chyba na myśl o wszystkim…Hormony? Na pewno…One też się budzą z letargu…Emocje?…O tak!….Radość życia wyrażana wszystkim….
…Maniacka Dziesiątka…
…Gdzie się podziały kolory?…Zawieszam nieruchomo wzrok daleko przed przednią szybą auta….Migają samochody, jeden za drugim…Przechodzą ludzie…Pojedynczy biegacze…Kibice…Jakby w zwolnionym tempie….Wtulony w fotel, wypełniony po brzegi pięknym, poruszającym głosem Hani Banaszak, zasłuchany w znamienną frazę, która dotyka głębi duszy i uwalnia łzy….opieram głowę o boczny słupek….Sporo czasu, niemal półtorej godziny do biegu….Mogę siedzieć, chcę siedzieć, właściwie nigdzie nie chcę iść…Nie mam ochoty na bieg…Niewiele dziś spałem, wczoraj też…Mijają minuty, jeden kwadrans, drugi…Emocje, posłuszne grawitacji, płyną wąziutką strugą…. Czytaj dalej
…Ta ostatnia prosta…
Nie, nie o śmierci będę pisał…bez obaw 😉 . Przynajmniej nie o tej dosłownej 😉 ….
…Z tym bieganiem to jest tak, że ta część moich znajomych, która nie ma ze mną częstszego kontaktu – czyli niemal wszyscy 😉 – albo boi się mnie zapytać banalnym „co słychać?”, albo uznaje to za bezsensowne, bo wydaje im się, że mogą usłyszeć tylko jedną odpowiedź: „no co, biegam…”. Czytaj dalej
„Ich bin ein Berliner”
Tymi słowami prezydent USA, John F. Kennedy, zakończył 26go czerwca 1963 roku swoje przemówienie podczas wizyty w ogarniętym zimnowojennym kryzysem, Berlinie Zachodnim…Niecałe dwa lata wcześniej przy posterunku Checkpoint Charlie stanęły naprzeciw siebie, gotowe do wystrzału, czołgi rosyjskie i amerykańskie…Świat otarł się o trzecią wojnę światową….
Berlin bez muru….Nie znałem takiego. Moje ostatnie wizyty w nim były jeszcze w cieniu betonowej ściany…Drobny handel, przejęcie graniczne na Alexanderplatz, dotykanie nieśmiałe tego owianego mitem Zachodu, tego marzenia skromnego chłopaka zza kurtyny, z tej szarej, żelbetonowej, ubogiej części Europy….Wiele lat temu…..Teraz bardzo mnie ciągnęło, by wreszcie stanąć pod Bramą Brandemburską i nabrać tego samego powietrza wschodnim i zachodnim płucem, by wtopić się w tą, dla mnie wciąż nową, rzeczywistość tego miasta… Czytaj dalej
Pokręciło mi się w głowie…
Razu pewnego, gdy z BBLowym kolegą Maćkiem postanowiliśmy nieco rozciągnąć nasze mięśnie po zajęciach na Olimpii, podszedł do nas niepozorny, szczupły facet w średnim wieku i zapytał…co tak właściwie robimy?…Spojrzeliśmy po sobie zdziwieni..”Nooo, rozciągamy się!”…A on: „przepraszam, że się tak wtrącam, to skrzywienie zawodowe, ale…pokażę Wam, jak to prawidłowo robić….jeśli mogę? 😉 „….Tak oto poznaliśmy przypadkiem Romana, trenera z 40-letnią historią lekkoatletyczną, do olimpiady w Londynie członka sztabu szkoleniowego PZLA, który wychował dwukrotną rekordzistkę świata na 3000 metrów przez płotki, juniorskiego mistrza Europy na 800 metrów, seniorskiego v-ce mistrza Europy z hali, opiekuna mistrzyni Polski w maratonie i półmaratonie, a którego podoopiecznymi byli uznani trenerzy, jak np. Zbyszek Nadolski… Czytaj dalej
Światełko kontra głęboka czerń…
Dzień minął. Jakoś…Szczególne było to, że, synchronicznie do porannego nastroju, w niemal całkowitej ciszy… 🙁 Moja komórka, „magistrala życia”…faktycznie umarła…zamilkła jak zakonnicy w murach o surowej regule…Ciszę przerwało jedynie kilka połączeń – od brata, z którym pracuję i mojej mamy, która wróciła ze szpitala i wymaga pomocy w podstawowych czynnościach….Co ciekawe – nie odezwał się żaden klient, ani też żadna z firm przypominająca o płatnościach….NIKT!!….Echo totalne!… 🙁 Fejs też zamilkł na dobre….”Przestałem istnieć?”…. Czytaj dalej
Błękit o poranku….
Biologiczny zegar był zawsze silniejszy u mnie od tego w telefonie…Nie było istotne, co tam sobie poustawiałem, mój „bio-budzik” i tak „szturchał” mnie przed siódmą rano…Od dłuższego czasu jednak i on niewiele ma do powiedzenia…Decyduje to, co w sercu i głowie….Często kładę się i jeszcze na długi czas zawieszam wzrok na cieniu drzewa, odgrywającego na zasuniętcej roletce tą samą, conocną rolę rodem z chińskiego teatru…Czas biegnie, moje tętno spoczynkowe gra cichą melodię, a ja z otwartymi oczami wędruję ścieżkami wspomnień, tęsknot, radości, które były moim udziałem i marzę…Sen nie jest oczywistością, ale na szczęście prędzej, czy później się pojawia….Niestety to wszystko, o czym myślę i co ma w sobie tyle emocji, przenika do niego, a to sprawia, że wracam na widownię „teatru cieni” zanim jeszcze elektronika postanowi odśpiewać hymn na dzień dobry…..Noc za nocą….tak samo… Czytaj dalej
Samotnym wieczorem…
Dziś może krócej i mniej o bieganiu, ale…taka chwila…
Wybaczcie ciszę…Czasem po prostu życie tak się ułoży…Nie chcemy tego, nie zmieniamy się, wciąż kipimy emocjami, chcemy siebie dawać garściami, ale…świat, dla którego, jak nam się wydało, byliśmy ważni…zmienia się….Wobec zmienności świata, przy jednocześnej niezmienności siebie i swoich uczuć, jesteśmy bezbronni…Wpadamy w pustkę, w jak kosmiczną próżnię…wszechogarniająca cisza i poczucie porzucenia sprawia…że elementarne dla nas czynności, jak bieganie stają się wyzwaniem…a pisanie o nim zatraca sens….. Czytaj dalej
Razem…czyli słodko-gorzkie podbijanie Śląska..
Mam jeszcze w sobie echo czwartkowego treningu…Rusałka wieczorem – Mroki Mordoru, rzęsiście padający deszcz, głębokie kałuże pod butami…I Nas Troje, Nieugięci, czyli elita RRTeam 😀 🙂 . Na przekór jesieni, na przekór wszystkiemu…Dwa kółka wokół…Jola obowiązkowo, zgodnie z rozpisanym planem treningowym, Magda – by rozbiegać się bardzo spokojnie po maratonie, ja…dla bycia razem 😉 . Biegamy i rozmawiamy. Jola walczy ze słabościami, my przecieramy przody…Jest fantastycznie, a na koniec niespodzianka – dogrywka na płycie stadionu, we dwoje, z Magdą…Znów to wyjątkowe zapętlenie 🙂 – zamiast kilku kółek, zaliczamy…13! 😀 …bo za każdym razem, gdy zbliżamy się do bramki, mijamy ją z uśmiechem i biegniemy dalej 🙂 ….Strasznie to lubię….bo to znak, że dobrze się bawimy razem i żal nam się rozstawać….Na finał podwożę Magdę do jej auta zaparkowanego po drugiej stronie Rusałki….Super wieczór…taki zaskakujący…wielka szkoda, że nie mogę zatrzymać czasu, bo mam ochotę i potrzebę pogadania…no ale troszkę go spędziliśmy na bieżni, muszę więc ustąpić wobec „życia” 😉 ….Za kilka dni wyprawa do Lubina – kolejny rozdział wspólnej biegowej historii i – mam nadzieję – niezapomniane chwile….. Czytaj dalej
Z piekła do nieba…R4M, czyli 15.Poznań Maraton.
Jedna z moich koleżanek z lat szkolnych, komentując mój kiepski nastrój, zaproponowała z dobrą, intuicyjną intencją…”przerwę”…To nie dotyczyło stricte biegania, ale miało szerszy kontekst…Nie zastanawiałem się długo, co jej odpisać…..samo ze mnie wypłynęło……
„Prawdziwe życie rozgrywa się nie na ‚białej pustyni’, gdzie hula mroźny wiatr rozsądku , ale pod palmami, na ciepłym, wygrzanym piasku emocji….”
Bo taki jestem…Jak mnie coś w życiu porywa, to całego mnie…bez kalkulacji…bez chłodnej oceny, czekania, zadumy….Życie nam ucieka, to jedyna pewna rzecz…Życie trzeba przeżywać, a nie tylko przez nie iść…Życie to nie proces fizjologiczny, to materia w nas…Piękna, porywająca, ekscytująca, ale też dramatyczna, niepozbawiona łez…Staram się nie siedzieć w zakamarkach własnej duszy, ale to, co wartościowe dawać innym…Serce…Wtedy dopiero to życie ma sens…Będąc „dla”…Nagrodą jest radość w oczach innych….i ogromna satysfakcja…. Czytaj dalej